A técnica de "xanela de expansión" guiada por ultrasóns axuda á redución de fracturas de radio distal no aspecto volar da articulación

O tratamento máis común para fracturas de radio distal é o enfoque volar Henry co uso de placas de bloqueo e parafusos para a fixación interna. Durante o procedemento de fixación interna, normalmente non é necesario abrir a cápsula de articulación radiocarpal. A redución das articulacións conséguese mediante un método de manipulación externa e úsase a fluoroscopia intraoperatoria para avaliar o aliñamento da superficie articular. Nos casos de fracturas deprimidas intra-articulares, como as fracturas de punta de matriz, onde a redución e a avaliación indirectas son desafiantes, pode ser necesario empregar un enfoque dorsal para axudar á visualización e redución directa (como se mostra na seguinte figura).

Os ligamentos extrínsecos e os ligamentos intrínsecos da articulación radiocarpal considéranse estruturas importantes para manter a estabilidade das articulacións do pulso. Con avances na investigación anatómica, descubriuse que, baixo a condición de preservar a integridade do ligamento de radiolunato curto, cortar os ligamentos extrínsecos non produce necesariamente a inestabilidade das articulacións do pulso.

Polo tanto, en certas situacións, para conseguir unha mellor visión da superficie da articulación, pode ser necesario incisar parcialmente os ligamentos extrínsecos, e isto coñécese como o enfoque de ventás estendido intraarticular volar (vista). Como se mostra na figura seguinte:

Figura AB: No enfoque convencional de Henry para expoñer a superficie ósea do radio distal, co fin de acceder a unha fractura dividida do radio distal e da faceta escafoide, a cápsula da articulación do pulso está inicialmente incisada. Utilízase un retractor para protexer o ligamento de radiolunato curto. Posteriormente, o ligamento de radiolunato longo está inciso desde o radio distal cara ao lado ulnar do escafoide. Neste momento, pódese conseguir a visualización directa da superficie da articulación.

Figura CD: Despois de expoñer a superficie da articulación, a redución da superficie articular do plano sagital realízase baixo visualización directa. Os ascensores óseos úsanse para manipular e reducir os fragmentos óseos e pódense usar fíos de Kirschner de 0,9 mm para unha fixación temporal ou final. Unha vez que a superficie da articulación se reduce adecuadamente, seguen métodos estándar para a fixación de placas e parafusos. Finalmente, as incisións feitas no ligamento de radiolunato longo e na cápsula articular do pulso son suturadas.

A base teórica da vista (volar a xanela prolongada intraarticular) reside na comprensión de que cortar certos ligamentos extrínsecos articulados do pulso non produce necesariamente a inestabilidade das articulacións do pulso. Polo tanto, recoméndase a certas fracturas de radio distal complexas intra-articulares onde a redución da superficie fluoroscópica é desafiante ou cando están presentes os desprazamentos. Recoméndase encarecidamente o enfoque de vista para conseguir unha mellor visualización directa durante a redución de tales casos.