O resultado do tratamento depende da reposición anatómica do bloque de fracturas, unha forte fixación da fractura, a preservación dunha boa cobertura dos tecidos brandos e o exercicio funcional precoz.
Anatomía
OHumerus distaldivídese nunha columna medial e nunha columna lateral (figura 1).
Figura 1 O húmero distal consiste nunha columna medial e lateral
A columna medial inclúe a porción medial da epífise humeral, o epicondilo medial do húmero e o cóndilo humeral medial, incluído o deslizamento humeral.
A columna lateral que comprende a porción lateral da epífise humeral, o epicondilo externo do húmero e o cóndilo externo do húmero, incluída a tuberosidade humeral.
Entre as dúas columnas laterais está a fosa coronoide anterior e a fosa humeral posterior.
Mecanismo de lesións
As fracturas supracondilares do húmero son máis frecuentemente causadas por caídas de lugares altos.
Os pacientes máis novos con fracturas intra-articulares son máis frecuentemente causados por lesións violentas de alta enerxía, pero os pacientes maiores poden ter fracturas intra-articulares por lesións violentas de menor enerxía debido á osteoporose.
Escribindo
(a) Hai fracturas supracondilares, fracturas condilares e fracturas intercondilares.
(b) Fracturas supracondilares do húmero: o sitio de fractura está situado enriba da fosa do falcón.
(c) Fractura de condilar humeral: o sitio de fractura está situado na fosa do falcón.
(d) Fractura intercondilar do húmero: o sitio de fractura está situado entre os dous condilos distales do húmero.
Figura 2 Tipo de mecanografía
AO Humeral Fracture Typing (Figura 2)
Tipo A: Fracturas extra-articulares.
Tipo B: fractura que implica a superficie articular (fractura dunha soa columna).
Tipo C: separación completa da superficie articular do húmero distal do talo humeral (fractura bicolumnar).
Cada tipo divídese en 3 subtipos segundo o grao de comisión da fractura (1 ~ 3 subtipos cun grao cada vez maior de comisión nesa orde).
Figura 3 Tipo de Risheborough-Radin
Risheborough-Radin Escribindo fracturas intercondilares do húmero (todos os tipos inclúen a porción supracondilar do húmero)
Tipo I: fractura sen desprazamento entre a tuberosidade humeral e o talus.
Tipo II: fractura intercondilar do húmero con desprazamento da masa de fractura do cóndilo sen deformidade rotativa.
Tipo III: fractura intercondilar do húmero con desprazamento do fragmento de fractura do cóndilo con deformidade rotacional.
Tipo IV: fractura grave comminutada da superficie articular dun ou ambos condilos (figura 3).
Figura 4 Tipo I Fractura de tuberosidade humeral
Figura 5 escenificación da fractura de tuberosidade humeral
Fractura da Humeral Tuberosidade: Lesión de cizallamento do húmero distal
Tipo I: Fractura de toda a tuberosidade humeral incluído o bordo lateral do talus humeral (fractura de Hahn-Steinthal) (figura 4).
Tipo II: fractura subcondral da cartilaxe articular da tuberosidade humeral (fractura de Kocher-Lorenz).
Tipo III: fractura comentada da tuberosidade humeral (figura 5).
Tratamento non operativo
Os métodos de tratamento non operativos para fracturas humerais distales teñen un papel limitado. O obxectivo do tratamento non operativo é: Movemento nas articulacións precoz para evitar a rixidez nas articulacións; Os pacientes anciáns, que maioritariamente sofren enfermidades compostas múltiples, deben tratarse cun simple método de salpicar a articulación do cóbado en 60 ° de flexión durante 2-3 semanas, seguido de actividade lixeira.
Tratamento cirúrxico
O obxectivo do tratamento é restaurar o rango de movemento funcional sen dor da articulación (30 ° de extensión do cóbado, 130 ° de flexión do cóbado, 50 ° de rotación anterior e posterior); A fixación interna firme e estable da fractura permite o inicio dos exercicios funcionais do cóbado despois da curación da ferida da pel; A fixación do dobre placa do húmero distal inclúe: fixación de placa dobre lateral medial e posterior ouMedial e lateralFixación do dobre placa.
Método cirúrxico
(a) O paciente colócase nunha posición lateral ascendente cun forro colocado baixo a extremidade afectada.
Identificación e protección dos nervios medianos e radiais intraoperatoriamente.
O cóbado posterior pódese ampliar o acceso cirúrxico: osteotomía de falcón ulnar ou retracción de tríceps para expoñer fracturas articulares profundas
Osteotomía de Hawkeye Ulnar: exposición adecuada, especialmente para fracturas comentadas da superficie articular. Non obstante, a fractura non sindical ocorre a miúdo no sitio de osteotomía. A taxa non sindical de fractura reduciuse significativamente con osteotomía de falcón ulnar mellorado (osteotomía de herringbone) e fíos de banda ou fíos da banda de tránsito.
A exposición á retracción do tríceps pódese aplicar a fracturas de bloque de trifold distal con comisión conxunta e a exposición ampliada da diapositiva humeral pode cortar e expoñer a punta de falcón ulnar a aproximadamente 1 cm.
Comprobouse que as dúas placas pódense colocar ortogonalmente ou en paralelo, dependendo do tipo de fractura na que se deben colocar as placas.
As fracturas de superficie articular deben restaurarse a unha superficie articular plana e fixadas no talo humeral.
Figura 6 Fixación interna post-operativa da fractura do cóbado
Realizouse a fixación temporal do bloque de fractura aplicando un fío K, despois do cal a placa de compresión de enerxía de 3,5 mm foi recortada á forma da placa segundo a forma detrás da columna lateral do húmero distal, e a placa de reconstrución de 3,5 mm. (Figura 6).
Teña coidado de non arranxar o fragmento de fractura de superficie articular con parafusos corticais con fío con presión da medial ao lado lateral.
O sitio de migración epífise-humerus é importante para evitar a non unión da fractura.
Dando o recheo do enxerto óseo no sitio do defecto óseo, aplicando enxertos óseos cancellosos ilíacos para encher o defecto da fractura de compresión: columna medial, superficie articular e columna lateral, enxertando o óso cancelloso ao lado con periosteo intacto e defecto óseo de compresión na epipisis.
Lembre os puntos clave de fixación.
Fixación do fragmento de fractura distal con tantosparafusoso máis posible.
Fixación de tantos fragmentos de fractura fragmentaria como sexa posible con parafusos cruzados medialmente a lateralmente.
As placas de aceiro deben colocarse nos lados mediais e laterais do húmero distal.
Opcións de tratamento: artroplastia total do cóbado
Para pacientes con fracturas graves ou osteoporose comminadas, a artroplastia total do cóbado pode restaurar o movemento articular do cóbado e a función da man despois dos pacientes menos esixentes; A técnica cirúrxica é similar á artroplastia total para os cambios dexenerativos da articulación do cóbado.
(1) Aplicación dunha longa prótese tipo talo para evitar a extensión da fractura proximal.
(2) Resumo das operacións cirúrxicas.
(a) O procedemento realízase mediante un enfoque do cóbado posterior, con pasos similares aos empregados para a incisión de fractura humeral e a fixación interna (ORIF).
Anteriorización do nervio ulnar.
Acceso a través de ambos os lados do tríceps para eliminar o óso fragmentado (punto clave: non cortar a parada do tríceps no sitio de falcón Ulnar).
Pódese eliminar todo o húmero distal, incluída a fosa de falcón
Axuste da tensión intrínseca do músculo do tríceps durante a adaptación da prótese humeral despois da excisión do cóndilo humeral.
Excisión da punta da eminencia ulnar proximal para permitir un mellor acceso para a exposición e instalación do compoñente de prótesis ulnar (Figura 7).
Figura 7 Artroplastia do cóbado
Coidado postoperatorio
A fenda postoperatoria do aspecto posterior da articulación do cóbado debe ser eliminada unha vez que se inicia a ferida da pel do paciente, e deberían iniciarse exercicios funcionais activos con asistencia; A articulación do cóbado debe ser fixada durante un tempo suficiente despois da substitución total da articulación para promover a curación da ferida da pel (a articulación do cóbado pódese fixar na posición recta durante dúas semanas despois da cirurxía para axudar a obter unha mellor función de extensión); Unha férula fixa extraíble úsase normalmente clínicamente para facilitar o rango de exercicios de movemento cando se pode eliminar frecuentemente para protexer mellor a extremidade afectada; O exercicio funcional activo adoita iniciarse 6-8 semanas despois de que a ferida da pel se curase por completo.
Coidado postoperatorio
A fenda postoperatoria do aspecto posterior da articulación do cóbado debe ser eliminada unha vez que se inicia a ferida da pel do paciente, e deberían iniciarse exercicios funcionais activos con asistencia; A articulación do cóbado debe ser fixada durante un tempo suficiente despois da substitución total da articulación para promover a curación da ferida da pel (a articulación do cóbado pódese fixar na posición recta durante dúas semanas despois da cirurxía para axudar a obter unha mellor función de extensión); Unha férula fixa extraíble úsase normalmente clínicamente para facilitar o rango de exercicios de movemento cando se pode eliminar frecuentemente para protexer mellor a extremidade afectada; O exercicio funcional activo adoita iniciarse 6-8 semanas despois de que a ferida da pel se curase por completo.
Tempo de publicación: decembro do 03-2022
