As fracturas supracondíleas do úmero son unha das fracturas máis comúns en nenos e prodúcense na unión da diáfisi umeral e o...cóndilo umeral.
Manifestacións clínicas
As fracturas supracondíleas do úmero prodúcense principalmente en nenos e, despois da lesión, poden producirse dor local, inchazo, sensibilidade e disfunción. As fracturas non desprazadas carecen de signos evidentes e a exudación do cóbado pode ser o único signo clínico. A cápsula articular debaixo do músculo do cóbado é a máis superficial, onde se pode palpar a cápsula articular branda, tamén coñecida como punto brando, durante a exudación articular. O punto de flexibilidade adoita ser anterior á liña que conecta o centro da cabeza radial coa punta do olécrano.
No caso dunha fractura supracondílea de tipo III, hai dúas deformidades anguladas do cóbado, o que lle dá unha aparencia en forma de S. Adoita haber hematomas subcutáneos diante da parte superior distal do brazo e, se a fractura está completamente desprazada, o extremo distal da fractura penetra no músculo braquial e a hemorraxia subcutánea é máis grave. Como resultado, aparece un signo de engurro diante do cóbado, que adoita indicar unha protuberancia ósea proximal á fractura que penetra na derme. Se vai acompañada dunha lesión do nervio radial, a extensión dorsal do polgar pode estar limitada; unha lesión do nervio mediano pode facer que o polgar e o índice non se poidan flexionar activamente; unha lesión do nervio cubital pode provocar unha división limitada dos dedos e interdixitación.
Diagnóstico
(1) Base do diagnóstico
①Ter antecedentes de traumatismo; ②Síntomas e signos clínicos: dor local, inchazo, sensibilidade e disfunción; ③A radiografía mostra a liña de fractura supracondílea e os fragmentos de fractura desprazados do úmero.
(2) Diagnóstico diferencial
Débese prestar atención á identificación deluxación do cóbado, pero a identificación de fracturas supracondílea extensionais por luxación do cóbado é difícil. Na fractura supracondílea do úmero, o epicóndilo do úmero mantén unha relación anatómica normal co olécrano. Non obstante, na luxación do cóbado, debido a que o olécrano está situado detrás do epicóndilo do úmero, é máis prominente. En comparación coas fracturas supracondílea, a prominencia do antebrazo na luxación do cóbado é máis distal. A presenza ou ausencia de fricativas óseas tamén xoga un papel na identificación de fracturas supracondílea do úmero por luxación da articulación do cóbado, e ás veces é difícil provocar fricativas óseas. Debido á forte inflamación e dor, as manipulacións que inducen fricativas óseas adoitan facer que o neno chore. Debido ao risco de dano neurovascular. Polo tanto, débense evitar as manipulacións que inducen fricativas óseas. A exploración por raios X pode axudar a identificar.
Tipo
A clasificación estándar das fracturas supracondíleas do úmero é dividilas en extensión e flexión. O tipo de flexión é pouco frecuente e a radiografía lateral mostra que o extremo distal da fractura está situado diante da diáfise do úmero. O tipo recto é común e Gartland divídeo en tipo I a III (Táboa 1).
| Tipo | Manifestacións clínicas |
| Tipo ⅠA | Fracturas sen desprazamento, inversión ou valgo |
| Tipo ⅠB | Desprazamento leve, estrías corticales mediais, liña do bordo anterior do úmero a través da cabeza do úmero |
| Tipo II | Hiperextensión, integridade cortical posterior, cabeza umeral detrás da liña de límite umeral anterior, sen rotación |
| Tipo IIB | Desprazamento lonxitudinal ou rotacional con contacto parcial en calquera extremo da fractura |
| Tipo III | Desprazamento posterior completo sen contacto cortical, principalmente desprazamento posterior distal a medial |
| Tipo IIIB | Desprazamento evidente, tecido brando incrustado no extremo da fractura, solapamento significativo ou desprazamento rotacional do extremo da fractura |
Táboa 1 Clasificación de Gartland das fracturas supracondíleas do úmero
Tratar
Antes dun tratamento óptimo, a articulación do cóbado debe fixarse temporalmente nunha posición de flexión de 20° a 30°, o que non só é cómodo para o paciente, senón que tamén minimiza a tensión das estruturas neurovasculares.
(1) Fracturas supracondíleas umeráis de tipo I: só precisan un molde de xeso ou un molde para a fixación externa, normalmente cando o cóbado está flexionado 90° e o antebrazo está rotado nunha posición neutra, utilízase un molde longo para o brazo para a fixación externa durante 3 a 4 semanas.
(2) Fracturas supracondíleas umeráis de tipo II: a redución manual e a corrección da hiperextensión e angulación do cóbado son cuestións clave no tratamento deste tipo de fracturas. °) A fixación mantén a posición despois da redución, pero aumenta o risco de lesión neurovascular da extremidade afectada e o risco de síndrome compartimental fascial aguda. Polo tanto, percutáneaFixación con fío de Kirschneré mellor despois dunha redución pechada da fractura (Fig. 1) e despois unha fixación externa cun molde de xeso nunha posición segura (flexión do cóbado de 60°).
Figura 1 Imaxe da fixación percutánea con fío de Kirschner
(3) Fracturas supracondíleas de tipo III do úmero: Todas as fracturas supracondíleas de tipo III redúcense mediante fixación percutánea con fío de Kirschner, que actualmente é o tratamento estándar para as fracturas supracondíleas de tipo III. A redución pechada e a fixación percutánea con fío de Kirschner adoitan ser posibles, pero requírese unha redución aberta se a incrustación dos tecidos brandos non se pode reducir anatomicamente ou se hai lesión da arteria braquial (Figura 2).
Figura 5-3 Radiografías preoperatorias e posoperatorias de fracturas supracondíleas do úmero
Existen catro abordaxes cirúrxicas para a redución aberta das fracturas supracondíleas do úmero: (1) abordaxe lateral do cóbado (incluída a abordaxe anterolateral); (2) abordaxe medial do cóbado; (3) abordaxe combinada medial e lateral do cóbado; e (4) abordaxe posterior do cóbado.
Tanto a abordaxe lateral do cóbado como a medial teñen as vantaxes de ter menos tecido danado e unha estrutura anatómica simple. A incisión medial é máis segura que a lateral e pode previr danos no nervio cubital. A desvantaxe é que ningunha delas pode ver directamente a fractura do lado contralateral da incisión e só se pode reducir e fixar mediante o tacto manual, o que require unha técnica cirúrxica máis elevada para o operador. A abordaxe posterior do cóbado foi controvertida debido á destrución da integridade do músculo tríceps e ao maior dano. A abordaxe combinada dos cóbados medial e lateral pode compensar a desvantaxe de non poder ver directamente a superficie ósea contralateral da incisión. Ten as vantaxes das incisións medial e lateral do cóbado, o que favorece a redución e fixación da fractura e pode reducir a lonxitude da incisión lateral. É beneficiosa para o alivio e o afundimento da inflamación dos tecidos; pero a súa desvantaxe é que aumenta a incisión cirúrxica; Tamén máis alta que a abordaxe posterior.
Complicación
As complicacións das fracturas supracondíleas do úmero inclúen: (1) lesión neurovascular; (2) síndrome septal aguda; (3) rixidez do cóbado; (4) miosite osificante; (5) necrose avascular; (6) deformidade do cúbito en varo; (7) deformidade do cúbito en valgo.
Resumir
As fracturas supracondíleas do úmero están entre as fracturas máis comúns nos nenos. Nos últimos anos, a redución deficiente das fracturas supracondíleas do úmero chamou a atención da xente. No pasado, considerábase que o cúbito varo ou cúbito valgo estaba causado pola detención do crecemento da placa epifisaria umeral distal, en lugar dunha redución deficiente. A maioría das probas sólidas actuais apoian que unha redución deficiente das fracturas é un factor importante na deformidade do cúbito varo. Polo tanto, a redución das fracturas supracondíleas do úmero, a corrección do desprazamento cubital, a rotación horizontal e a restauración da altura do úmero distal son as claves.
Existen moitos métodos de tratamento para as fracturas supracondílea do úmero, como a redución manual + fixación externacon xeso, tracción do olécrano, fixación externa con férula, redución aberta e fixación interna e redución pechada e fixación interna. No pasado, a redución manipulativa e a fixación externa con xeso eran os principais tratamentos, dos cales o cúbito en varo rexistrouse ata nun 50 % na China. Na actualidade, para as fracturas supracondílea de tipo II e tipo III, a fixación percutánea con agulla despois da redución da fractura converteuse nun método xeralmente aceptado. Ten as vantaxes de non destruír o rego sanguíneo e unha rápida curación ósea.
Tamén existen diferentes opinións sobre o método e o número óptimo de fixación con fíos de Kirschner despois da redución pechada das fracturas. A experiencia do editor é que os fíos de Kirschner deben bifurcarse entre si durante a fixación. Canto máis separados estea o plano de fractura, máis estable será. Os fíos de Kirschner non deben cruzarse no plano de fractura, se non, a rotación non se controlará e a fixación será inestable. Débese ter coidado para evitar danar o nervio cubital ao usar a fixación medial con fío de Kirschner. Non enfie a agulla na posición flexionada do cóbado, estírese lixeiramente o cóbado para permitir que o nervio cubital se mova cara atrás, toque o nervio cubital co polgar e empúxeo cara atrás e enfie o fío de Kirschner con seguridade. A aplicación da fixación interna cruzada con fíos de Kirschner ten vantaxes potenciais na recuperación funcional posoperatoria, na taxa de curación das fracturas e nunha excelente taxa de curación das fracturas, o que é beneficioso para unha recuperación posoperatoria temperá.
Data de publicación: 02-11-2022
