As fracturas supracondilares do húmero son unha das fracturas máis comúns nos nenos e ocorren na unión do eixe humeral e oHumeral Contyle.
Manifestacións clínicas
As fracturas supracondilares do húmero son na súa maioría nenos, e a dor local, o inchazo, a tenrura e a disfunción poden producirse despois da lesión. As fracturas non desprazadas carecen de signos evidentes e a exudación do cóbado pode ser o único signo clínico. A cápsula articular debaixo do músculo do cóbado é a máis superficial, onde a cápsula articular suave, tamén coñecida como SOftSpot, pode palparse durante a exudación articular. O punto de flexibilidade normalmente é anterior á liña que conecta o centro da cabeza radial á punta do olecranón.
No caso dunha fractura supracondilar tipo III, hai dúas deformidades anxuladas do cóbado, dándolle un aspecto en forma de S. Normalmente hai contusións subcutáneas diante do brazo superior distal e, se a fractura está completamente desprazada, o extremo distal da fractura penetra no músculo brachialis e o sangrado subcutáneo é máis grave. Como resultado, aparece un signo de pucker diante do cóbado, normalmente indicando unha protuberancia ósea proximal á fractura que penetraba na derme. Se vai acompañado de lesións do nervio radial, a extensión dorsal do polgar pode ser limitada; A lesión nerviosa mediana pode provocar que o dedo polgar e o índice non sexan capaces de flexionar activamente; A lesión do nervio ulnar pode producir unha división limitada de dedos e interdigitación.
Diagnóstico
(1) Bases de diagnóstico
①Have a History of Trauma; ② Síntomas e signos clínicos: dor local, inchazo, tenrura e disfunción; ③x-ray mostra a liña de fractura supracondilar e os fragmentos de fractura desprazados do húmero.
(2) Diagnóstico diferencial
Débese prestar atención á identificación deluxación do cóbado, pero é difícil a identificación de fracturas supracondilares extensivas da luxación do cóbado. Na fractura supracondilar do húmero, o epicondilo do húmero mantén unha relación anatómica normal co olecranon. Non obstante, na luxación do cóbado, porque o olecranon está situado detrás do epicondilo do húmero, é máis destacado. En comparación coas fracturas supracondilares, a importancia do antebrazo na luxación do cóbado é máis distal. A presenza ou ausencia de fricativas óseas tamén xoga un papel na identificación das fracturas supracondilares do húmero a partir da dislocación da articulación do cóbado, e ás veces é difícil provocar fricativas óseas. Por mor do inchazo e dor graves, as manipulacións que inducen fricativas óseas adoitan facer que o neno chore. Por mor do risco de danos neurovasculares. Polo tanto, deben evitarse manipulacións que inducen fricativas óseas. O exame de raios X pode axudar a identificar.
Tipo
A clasificación estándar das fracturas humerais supracondilares é dividilas en extensión e flexión. O tipo de flexión é raro e a radiografía lateral demostra que o extremo distal da fractura está situado diante do eixe humeral. O tipo recto é común e Gartland divídelo en tipo I a III (táboa 1).
| Tipo | Manifestacións clínicas |
| Ⅰa tipo | Fracturas sen desprazamento, inversión ou valgus |
| Tipo ⅰb | Desprazamento leve, flutura cortical medial, liña de fronteira humeral anterior a través da cabeza humeral |
| Ⅱa tipo | Hiperextensión, integridade cortical posterior, cabeza humeral detrás da liña de fronteira humeral anterior, sen rotación |
| Tipo ⅱb | Desprazamento lonxitudinal ou rotativo con contacto parcial nos dous extremos da fractura |
| Ⅲa tipo | Desprazamento posterior completo sen contacto cortical, na súa maioría distal ao desprazamento posterior medial |
| Tipo ⅲb | Desprazamento evidente, tecidos brandos incrustados no extremo da fractura, solapamento significativo ou desprazamento rotativo do extremo da fractura |
Táboa 1 Clasificación de Gartland das fracturas de Humerus supracondilar
Tratar
Antes do tratamento óptimo, a articulación do cóbado debe ser fixada temporalmente nunha posición de flexión de 20 a 30 °, que non só é cómoda para o paciente, senón que tamén minimiza a tensión das estruturas neurovasculares.
(1) Fracturas supracondilares humerais de tipo I: só necesitan un reparto ou fundición de xeso para unha fixación externa, normalmente cando o cóbado está flexionado a 90 ° e o antebrazo é rotado nunha posición neutral, úsase un reparto de brazo longo para unha fixación externa durante 3 a 4 semanas.
(2) Fracturas supracondilares humerais tipo II: A redución manual e a corrección da hiperextensión e angulación do cóbado son os problemas clave no tratamento deste tipo de fracturas. °) A fixación mantén a posición despois da redución, pero aumenta o risco de lesión neurovascular da extremidade afectada e o risco de síndrome aguda do compartimento fascial. Polo tanto, percutáneoFixación de fíos de Kirschneré mellor despois da redución pechada da fractura (Fig. 1) e, a continuación, fixación externa cun xeso fundido nunha posición segura (flexión do cóbado 60 °).
Figura 1 Imaxe da fixación percutánea de fíos de Kirschner
(3) Fracturas de humerus supracondilar tipo III: Todas as fracturas de Humerus supracondilares de tipo III redúcense mediante unha fixación percutánea de fíos de Kirschner, que actualmente é o tratamento estándar para as fracturas supracondilares tipo III. A redución pechada e a fixación percutánea de fíos de Kirschner normalmente son posibles, pero é necesaria a redución aberta se a incrustación de tecidos brandos non se pode reducir anatómicamente ou se hai lesións na arteria braquial (figura 2).
Figura 5-3 películas de raios X preoperatorios e postoperatorios de fracturas de humerus supracondilar
Hai catro enfoques cirúrxicos para a redución aberta de fracturas supracondilares do húmero: (1) enfoque do cóbado lateral (incluído o enfoque anterolateral); (2) enfoque do cóbado medial; (3) enfoque combinado de cóbado medial e lateral; e (4) enfoque do cóbado posterior.
Tanto o enfoque do cóbado lateral como o enfoque medial teñen as vantaxes de tecido menos danado e unha estrutura anatómica sinxela. A incisión medial é máis segura que a incisión lateral e pode evitar danos no nervio ulnar. A desvantaxe é que ningún dos dous pode ver directamente a fractura do lado contralateral da incisión e só se pode reducir e solucionar a man, o que require unha técnica cirúrxica máis alta para o operador. O enfoque do cóbado posterior foi controvertido debido á destrución da integridade do músculo do tríceps e ao maior dano. O enfoque combinado dos cóbados mediais e laterais pode compensar a desvantaxe de non poder ver directamente a superficie ósea contralateral da incisión. Ten as vantaxes das incisións de cóbado medial e lateral, que propicia a redución e fixación da fractura e pode reducir a lonxitude da incisión lateral. É beneficioso para o alivio e subsidencia do inchazo de tecidos; Pero a súa desvantaxe é que aumenta a incisión cirúrxica; Tamén superior ao enfoque posterior.
Complicación
As complicacións de fracturas humerais supracondilares inclúen: (1) lesión neurovascular; (2) síndrome septal aguda; (3) rixidez do cóbado; (4) Myositis Ossificans; (5) necrose avascular; (6) Cubitus varus deformidade; (7) Cubitus Valgus Deformidade.
Resumo
As fracturas supracondilares do húmero están entre as fracturas máis comúns nos nenos. Nos últimos anos, a mala redución das fracturas supracondilares do húmero espertou a atención das persoas. No pasado, considerábase que Cubitus varus ou Cubitus valgus foi causado pola detención do crecemento da placa epifisal humeral distal, máis que unha mala redución. A maioría das fortes evidencias agora apoian que a mala redución da fractura é un factor importante na deformidade do cubito varus. Polo tanto, a redución das fracturas de humerus supracondilar, a corrección da compensación ulnar, a rotación horizontal e a restauración da altura do húmero distal son as teclas.
Hai moitos métodos de tratamento para as fracturas supracondilares do húmero, como a redución manual + Fixación externaCon reparto de xeso, tracción de olecranon, fixación externa con férula, redución aberta e fixación interna e redución pechada e fixación interna. No pasado, a redución manipulativa e a fixación externa de xeso foron os principais tratamentos, dos que se informou de Cubitus varus ata o 50% en China. Na actualidade, para as fracturas supracondilares tipo II e III, a fixación percutánea da agulla despois da redución da fractura converteuse nun método xeralmente aceptado. Ten as vantaxes de non destruír o subministro de sangue e a curación ósea rápida.
Tamén hai diferentes opinións sobre o método e o número óptimo de fixación de fíos de Kirschner despois da redución pechada de fracturas. A experiencia do editor é que os fíos de Kirschner deben ser bifurcados entre si durante a fixación. Canto máis lonxe sexa o plano da fractura, máis estable é. Os fíos de Kirschner non deben cruzar no plano da fractura, se non, a rotación non se controlará e a fixación será inestable. Débese ter coidado para evitar danos no nervio ulnar ao usar a fixación de fíos de Kirschner medial. Non rosca a agulla na posición flexionada do cóbado, endereita lixeiramente o cóbado para permitir que o nervio ulnar se volva cara atrás, toque o nervio ulnar co dedo pulgar e empúrao cara atrás e conteña o fío K con seguridade. A aplicación da fixación interna de fíos de Kirschner cruzada ten vantaxes potenciais na recuperación funcional postoperatoria, a taxa de curación da fractura e unha excelente taxa de curación de fracturas, o que é beneficioso para a recuperación postoperatoria precoz.
Tempo de publicación: novembro do 02-2022
