Dende Sculco et al. Primeiro informou da artroplastia total da cadeira de pequena incisión (THA) con enfoque posterolateral en 1996, informáronse varias novas modificacións mínimamente invasivas. Hoxe en día, o concepto mínimamente invasivo foi transmitido e aceptado gradualmente polos médicos. Non obstante, aínda non hai decisións claras sobre se se deben empregar procedementos mínimamente invasivos ou convencionais.
As vantaxes da cirurxía mínimamente invasiva inclúen incisións máis pequenas, menos hemorraxia, menos dor e recuperación máis rápida; Non obstante, as desvantaxes inclúen un campo de visión limitado, fácil de producir lesións neurovasculares médicas, unha mala posición de próteses e un maior risco de cirurxía re-reconstructiva.
En artroplastia total de cadeira mínimamente invasiva (MIS - THA), a perda de forza muscular postoperatoria é unha razón importante que afecta á recuperación e o enfoque cirúrxico é un factor importante que afecta á forza muscular. Por exemplo, os enfoques anteriores anteriores e directos poden danar os grupos musculares do secuestrador, dando lugar a unha marcha balanceada (Trendelenburg Limp).
Nun esforzo por atopar enfoques mínimamente invasivos que minimicen o dano muscular, o doutor Amanatullah et al. Da clínica Mayo dos Estados Unidos comparou dous enfoques erróneos, o enfoque anterior directo (DA) e o enfoque superior directo (DS), en exemplares cadáveres para determinar o dano aos músculos e tendóns. Os resultados deste estudo demostraron que o enfoque DS é menos prexudicial para os músculos e tendóns que o enfoque DA e pode ser o procedemento preferido para MIS-THA.
Deseño experimental
O estudo realizouse en oito cadáveres recentemente conxelados con oito pares de 16 cadros sen antecedentes de cirurxía de cadeira. Unha cadeira foi seleccionada aleatoriamente para sufrir un mal a través do enfoque DA e a outra a través do enfoque DS nun cadáver, e todos os procedementos foron realizados por clínicos expertos. Un cirurxián ortopédico que non estivo involucrado na operación avaliou o grao final de lesión muscular e do tendón.
As estruturas anatómicas evaluadas incluíron: gluteus maximus, gluteus medius e o seu tendón, gluteus minimus e o seu tendón, vastus tensor fasciae latae, quadriceps femoris, trapecio superior, piatto, trapecio inferior, internado e internado e obturador externo (figura 1). Os músculos foron avaliados por bágoas musculares e tenrura visible a simple vista.
Fig. 1 Diagrama anatómico de cada músculo
Resultados
1. Dano muscular: non houbo diferenza estatística na extensión do dano superficial no gluteus medius entre os enfoques DA e DS. Non obstante, para o músculo minimus do gluteus, a porcentaxe de lesión superficial causada polo enfoque DA foi significativamente superior á causada polo enfoque DS, e non houbo diferenzas significativas entre os dous enfoques para o músculo do cuádriceps. Non houbo diferenzas estatísticamente significativas entre os dous enfoques en termos de lesión no músculo do cuádriceps, e a porcentaxe de lesión superficial no vastus tensor fasciae latae e os músculos do recto femoris foi maior co enfoque DA que co enfoque DS.
2. Lesións do tendón: ningún dos dous enfoques deu lugar a lesións significativas.
3. Transección do tendón: a lonxitude da transección do tendón minimus do gluteus foi significativamente maior no grupo DA que no grupo DS, e a porcentaxe de lesión foi significativamente maior no grupo DS. Non houbo diferenzas significativas nas lesións na transección do tendón entre os dous grupos para o Pyriformis e o obturador Internus. O esquema cirúrxico móstrase na figura 2, a figura 3 mostra o enfoque lateral tradicional, e a figura 4 mostra o enfoque posterior tradicional.
Fig. 2 1a. Transección completa do tendón minimus do gluteus durante o procedemento DA debido á necesidade de fixación femoral; 1b. Transección parcial do minimus do gluteus que mostra a extensión da lesión no seu tendón e na súa barriga muscular. GT. maior trocánter; * Gluteus minimus.
Fig. 3 Esquema do enfoque lateral directo tradicional co acetabulum visible á dereita cunha tracción adecuada
Figura 4 Exposición do músculo rotador externo curto nun enfoque convencional Tha posterior
Conclusión e implicacións clínicas
Moitos estudos anteriores non demostraron diferenzas significativas na duración operativa, o control da dor, a taxa de transfusión, a perda de sangue, a duración da estancia hospitalaria e a marcha ao comparar THA convencional con Mis-tha. Un estudo clínico de THA con acceso convencional e mínimamente invasivo por Repantis et al. Non mostrou diferenzas significativas entre ambas, excepto unha redución significativa da dor e non hai diferenzas significativas no sangrado, a tolerancia a pé ou a rehabilitación postoperatoria. Un estudo clínico de Goosen et al.
Un RCT de Goosen et al. mostrou un aumento da puntuación media de HHS despois dun enfoque mínimamente invasivo (suxerindo unha mellor recuperación), pero un tempo operativo máis longo e complicacións significativamente máis perioperatorias. Nos últimos anos, tamén houbo moitos estudos que examinan o dano muscular e o tempo de recuperación postoperatoria debido ao acceso cirúrxico mínimamente invasivo, pero aínda non se abordaron estes problemas. O presente estudo tamén se realizou a partir de tales cuestións.
Neste estudo, descubriuse que o enfoque DS causou un dano significativamente menos no tecido muscular que o enfoque DA, como se demostra por un dano significativamente menos no músculo minimus do gluteus e no seu tendón, o vastus tensor fasciae latae e o músculo rectus femoris. Estas feridas foron determinadas polo enfoque DA en si e eran difíciles de reparar despois da cirurxía. Tendo en conta que este estudo é un exemplar cadáver, son necesarios estudos clínicos para investigar a importancia clínica deste resultado en profundidade.
Tempo de publicación: novembro-01-2023
