A fractura da clavícula combinada con luxación acromioclavicular ipsilateral é unha lesión relativamente rara na práctica clínica. Despois da lesión, o fragmento distal da clavícula é relativamente móbil e a luxación acromioclavicular asociada pode non mostrar desprazamento evidente, tornándoo susceptible ao mal diagnóstico.
Para este tipo de lesións, normalmente hai varios enfoques cirúrxicos, incluída unha longa placa de gancho, unha combinación dunha placa de clavícula e unha placa de gancho e unha placa de clavícula combinada coa fixación do parafuso no proceso coracoide. Non obstante, as placas de gancho tenden a ser relativamente curtas na lonxitude total, o que pode levar a unha fixación inadecuada no extremo proximal. A combinación dunha placa de clavícula e unha placa de gancho pode producir concentración de estrés na unión, aumentando o risco de refractura.
Fractura da clavícula esquerda combinada con luxación acromioclavicular ipsilateral, estabilizada usando unha combinación dunha placa de gancho e unha placa de clavícula.
En resposta a isto, algúns estudosos propuxeron un método de usar unha combinación dunha placa de clavícula e parafusos de áncora para a fixación. Un exemplo móstrase na seguinte imaxe, que representa a un paciente cunha fractura de clavícula do eixo medio combinada con luxación articulada acromioclavicular ipsilateral:
En primeiro lugar, úsase unha placa anatómica clavicular para fixar a fractura de clavícula. Despois de reducir a articulación acromioclavicular dislocada, introdúcense dous parafusos metálicos no proceso coracoide. As suturas unidas aos parafusos de áncora son roscadas polos buratos do parafuso da placa de clavícula e os nós están atados para protexelos diante e detrás da clavícula. Finalmente, os ligamentos acromioclaviculares e coracoclaviculares están directamente suturados usando as suturas.
As fracturas de clavícula illadas ou as dislocacións acromioclaviculares illadas son lesións moi comúns na práctica clínica. As fracturas de clavícula representan o 2,6% -4% de todas as fracturas, mentres que as luxacións acromioclaviculares representan un 12% -35% das lesións escapulares. Non obstante, a combinación de ambas lesións é relativamente rara. A maior parte da literatura existente consiste en informes de casos. O uso do sistema Tightrope xunto cunha fixación de placas de clavícula pode ser un enfoque novo, pero a colocación da placa de clavícula pode interferir potencialmente coa colocación do enxerto de tapa, presentando un reto que hai que abordar.
Ademais, nos casos en que as lesións combinadas non se poden avaliar preoperatoriamente, recoméndase avaliar rutineiramente a estabilidade da articulación acromioclavicular durante a avaliación de fracturas de clavículas. Este enfoque axuda a evitar que os lesións de dislocación simultáneas sexan superiores.
Tempo de publicación: 17 de agosto-2023
