A fractura da clavícula combinada cunha luxación acromioclavicular ipsilateral é unha lesión relativamente rara na práctica clínica. Despois da lesión, o fragmento distal da clavícula é relativamente móbil e a luxación acromioclavicular asociada pode non mostrar un desprazamento evidente, o que a fai susceptible a un diagnóstico erróneo.
Para este tipo de lesión, adoitan existir varias abordaxes cirúrxicas, como unha placa de gancho longa, unha combinación dunha placa de clavícula e unha placa de gancho, e unha placa de clavícula combinada cunha fixación con parafuso á apófise coracoide. Non obstante, as placas de gancho tenden a ser relativamente curtas en lonxitude total, o que pode levar a unha fixación inadecuada no extremo proximal. A combinación dunha placa de clavícula e unha placa de gancho pode provocar unha concentración de tensión na unión, o que aumenta o risco de refractura.
Fractura da clavícula esquerda combinada cunha luxación acromioclavicular ipsilateral, estabilizada mediante unha combinación dunha placa de gancho e unha placa de clavícula.
En resposta a isto, algúns estudosos propuxeron un método que emprega unha combinación dunha placa de clavícula e parafusos de ancoraxe para a súa fixación. Un exemplo ilústrase na seguinte imaxe, que representa un paciente cunha fractura de clavícula na parte media da diáfise combinada cunha luxación da articulación acromioclavicular ipsilateral de tipo IV:
Primeiro, utilízase unha placa anatómica clavicular para fixar a fractura da clavícula. Despois de reducir a articulación acromioclavicular dislocada, insírense dous parafusos de ancoraxe metálicos na apófise coracoide. As suturas unidas aos parafusos de ancoraxe enrólanse a continuación a través dos orificios dos parafusos da placa da clavícula e átanse nós para fixalas diante e detrás da clavícula. Finalmente, os ligamentos acromioclaviculares e coracoclaviculares sútense directamente coas suturas.
As fracturas illadas de clavícula ou as luxacións acromioclaviculares illadas son lesións moi comúns na práctica clínica. As fracturas de clavícula representan entre o 2,6 % e o 4 % de todas as fracturas, mentres que as luxacións acromioclaviculares supoñen entre o 12 % e o 35 % das lesións escapulares. Non obstante, a combinación de ambas as lesións é relativamente rara. A maior parte da literatura existente consiste en informes de casos. O uso do sistema TightRope xunto cunha fixación con placa de clavícula pode ser unha nova estratexia, pero a colocación da placa de clavícula pode interferir coa colocación do enxerto TightRope, o que supón un desafío que debe abordarse.
Ademais, nos casos nos que as lesións combinadas non se poden avaliar preoperatoriamente, recoméndase avaliar de forma rutineira a estabilidade da articulación acromioclavicular durante a avaliación das fracturas de clavícula. Esta estratexia axuda a evitar que se pasen por alto as lesións por luxación simultáneas.
Data de publicación: 17 de agosto de 2023
