Noticias - Procedemento de fixación interna da placa femoral

Hai dous tipos de métodos cirúrxicos, parafusos de placa e pinos intramedulares, o primeiro inclúe parafusos de placas xerais e parafusos de placa de compresión do sistema AO, e o segundo inclúe pinos retrógrados ou retrógrados pechados e abertos. A elección baséase no sitio específico e no tipo de fractura.
A fixación de pasadores intramedulares ten as vantaxes da pequena exposición, menos desposuído, fixación estable, non necesidade de fixación externa, etc. É adecuado para 1/3 medio, fractura de fémur 1/3 superior, fractura patolóxica multi-segmental, fractura patolóxica. Para a fractura inferior de 1/3, debido á gran cavidade medular e moitos óso cancelloso, é difícil controlar a rotación de pasador intramedular, e a fixación non é segura, aínda que se pode fortalecer con parafusos, pero é máis adecuado para os parafusos de placa de aceiro.

I Fixación interna aberta para a fractura do eixe do fémur con uñas intramedulares
(1) Incisión: unha incisión femoral lateral lateral ou posterior faise centrada no lugar da fractura, cunha lonxitude de 10-12 cm, cortando a pel e a fascia ampla e revelando o músculo femoral lateral.
A incisión lateral faise na liña entre o trocánter maior e o cóndilo lateral do fémur, e a incisión cutánea da incisión lateral posterior é a mesma ou lixeiramente máis tarde, sendo a diferenza principal que a incisión lateral divide o vastus lateral, mentres que o músculo lateral posterior entra o fig. 3.5.5.2-1，3.5.5.2-2）。

A incisión anterolateral, por outra banda, faise pola liña desde a columna vertebral ilíaca superior anterior ata o bordo exterior da rótula, e accédese a través do músculo femoral lateral e do músculo femoris recto, que pode ferir o músculo femoral intermoral e o nervio, por tanto, o músculo lateral ou as pólas da rotación fig. 3.5.5.2-3）。

（2） Exposición: separar e tirar o músculo femoral lateral cara adiante e entrar nel no seu intervalo cos bíceps femoris, ou cortar directamente e separar o músculo femoral lateral, pero o sangrado é máis. Corte o periosteo para revelar os extremos rotos superiores e inferiores da fractura do fémur e revelar o alcance na medida en que se pode observar e restaurar e tirar os tecidos brandos o menos posible.
（3） Reparación da fixación interna: Aducto a extremidade afectada, expoña o extremo roto proximal, insira a flor de ameixa ou a agulla intramedular en forma de V e intente medir se o grosor da agulla é adecuado. Se hai un estreitamento da cavidade medular, o expansor da cavidade medular pódese usar para reparar e ampliar correctamente a cavidade, para evitar que a agulla non poida entrar e non poder ser tirada. Corrixe o extremo roto proximal cun soporte óseo, insira retrógrase a agulla intramedular, penetran no fémur do trocánter maior, e cando o extremo da agulla empurra a pel, faga unha pequena incisión de 3 cm no lugar e continúe inserindo a agulla intramedular ata que estea exposta fóra da pel. A agulla intramedular é retirada, redireccionada, pasada polo foramen do trocánter maior e logo inserida proximamente ao plano da sección transversal. As agullas intramedulares melloradas teñen pequenos extremos redondeados con buracos de extracción. A continuación, non é necesario tirar e cambiar a dirección, e a agulla pódese sacar e logo golpear unha vez. Alternativamente, pódese inserir a agulla retrógrada cun pasador de guía e exposta fóra da maior incisión trocántica, e logo pódese inserir o pin intramedular na cavidade medular.
Restauración adicional da fractura. Pódese conseguir un aliñamento anatómico empregando a palanca do pasador intramedular proximal en conxunto con pivote, tracción e fractura. A fixación conséguese cun soporte óseo e o pasador intramedular é entón conducido de xeito que o burato de extracción do pin está dirixido posteriormente para axustarse á curvatura femoral. O final da agulla debería chegar á parte adecuada do extremo distal da fractura, pero non a través da capa de cartilaxe, e o final da agulla debe deixarse 2 cm fóra do trocánter, de xeito que se poida eliminar máis tarde. （Fig 3.5.2-4）。。

Despois da fixación, proba o movemento pasivo da extremidade e observa calquera inestabilidade. Se é necesario substituír a agulla intramedular máis grosa, pódese eliminar e substituír. Se hai un lixeiro afrouxamento e inestabilidade, pódese engadir un parafuso para fortalecer a fixación. （Fig 3.5.5.2-4）。
A ferida foi finalmente lavada e pechada en capas. Ponse un arranque de xeso de rotación anti-externo.
Fixación interna do parafuso de placa II
A fixación interna con parafusos de placa de aceiro pódese usar en todas as partes do talo femoral, pero o menor 1/3 é máis adecuado para este tipo de fixación debido á ampla cavidade medular. Pódese usar placa xeral de aceiro ou placa de aceiro de compresión AO. Este último é máis sólido e firmemente fixado sen fixación externa. Non obstante, ningún dos dous pode evitar o papel do enmascarado do estrés e conformarse co principio de igualdade de forza, que debe mellorarse.
Este método ten un rango de pelado máis grande, máis fixación interna, que afecta a curación e tamén ten carencias.
Cando hai unha falta de condicións de pasador intramedulares, a curvatura medular de fractura antiga ou unha gran parte do impasible e o menor 1/3 da fractura son máis adaptables.
(1) Incisión lateral lateral ou posterior.
(2) (2) Exposición da fractura, e dependendo das circunstancias, debe axustarse e fixarse internamente con parafusos de placa. A placa debe colocarse no lado da tensión lateral, os parafusos deben pasar pola córtex a ambos os dous lados, e a lonxitude da placa debe ser de 4-5 veces do diámetro do óso no lugar da fractura. A lonxitude da placa é de 4 a 8 veces o diámetro do óso fracturado. As placas de 6 a 8 buracos úsanse habitualmente no fémur. Pódense arranxar grandes fragmentos óseos comminados con parafusos adicionais e pódense colocar un gran número de enxertos óseos ao mesmo tempo no lado medial da fractura comminada. （Fig 3.5.5.2-5）。