Despois da fractura, o óso e os tecidos circundantes están danados e hai diferentes principios e métodos de tratamento segundo o grao de lesión. Antes de tratar todas as fracturas, é esencial determinar o alcance da lesión.
Lesións de tecidos brandos
I.Classificación
Fracturas pechadas
As lesións de tecidos brandos clasifícanse de leve a grave, normalmente usando o método Tscherne (Fig. 1)
Lesión de grao0: lesión no tecido brando menor
Lesión de grao 1: abrasión superficial ou contusión de tecidos brandos que abarcan o sitio da fractura
Lesión de grao 2: contusión muscular significativa ou contusión da pel contaminada ou ambas as dúas cousas
Lesión de grao 3: lesións graves de tecidos brandos con desprazamento grave, esmagamento, síndrome do compartimento ou lesión vascular
Figura 1 ： Clasificación de Tscherne
Fractura aberta
Debido a que a fractura é comunicativa para o mundo exterior, o grao de danos nos tecidos brandos está relacionado coa cantidade de enerxía que experimenta a extremidade durante o trauma, e normalmente úsase a clasificación de Gustilo (Figura 2)
Figura 2 ： Gustiloclassificación
Tipo I: Lonxitude da ferida limpa <1 cm, danos musculares pequenos, sen obvia exfoliación periostal Tipo II: Lonxitude da ferida> 1 cm, sen danos evidentes de tecidos brandos, formación de solapas ou lesión de avulsión
Tipo III: o rango de feridas inclúe pel, músculo, periosteo e óso, con trauma máis extenso, incluíndo tipos especiais de feridas de disparo e lesións na granxa
Tipo IIIA: contaminación xeneralizada e/ou presenza de lesións de tecidos brandos profundos, tecidos brandos cunha cobertura adecuada de óso e estruturas neurovasculares
Tipo IIIB: con extensos danos nos tecidos brandos, son necesarias metástases musculares rotativas ou libres durante o tratamento para conseguir cobertura
Tipo IIIC: fracturas abertas con danos vasculares que requiren a clasificación de reparación manual de Gustilo tende a empeorar progresivamente co paso do tempo, con cambios na nota de lesión observada durante a reparación.
II.NJURY XESTIÓN
A curación de feridas require osixenación, activación de mecanismos celulares, limpeza de feridas libres de tecido contaminado e necrótico. Hai catro etapas principais de curación: coagulación (minutos); fase inflamatoria (horas); Etapa do tecido de granulación (días contados); Período de formación de tecidos cicatrices (semanas).
Escenificación do tratamento
Fase aguda:Rego de feridas, desbridamento, reconstrución ósea e recuperación do rango de movemento
(1) Avaliar a extensión da lesión nos tecidos brandos e a lesión neurovascular relacionada
(2) Use unha gran cantidade de fluído isotónico para o rego pulsante no quirófano para eliminar o tecido necrótico e os corpos estranxeiros
(3) O desbridamento realízase cada 24 ~ 48 horas para eliminar todos os corpos estranxeiros e tecidos necróticos da ferida ata que a ferida poida estar pechada ou cuberta completamente (4) a ferida aberta esténdese adecuadamente, o tecido profundo está completamente exposto e realízase unha avaliación e desbridamento eficaces.
(5) o extremo da fractura libre retráctase na ferida; Elimínase un pequeno córtex desactivado para examinar e limpar a cavidade da médula ósea
Reconstrución:Tratar coas secuelas de trauma (unión atrasada, non unión, deformidade, infección)
Convalescencia:Regresión psicolóxica, social e ocupacional do paciente
Tipo de peche e cobertura de feridas
O peche precoz ou a cobertura (3 ~ 5 días) pode obter resultados satisfactorios do tratamento: (1) peche primario
(2) Peche atrasado
(3) Peche secundario
(4) Transplante de solapa de grosor medio
(5) solapa voluntaria (solapa dixital adxacente)
(6) Flap de pedículo vascular (gastrocnemius solapa)
(7) Flap gratuíto (Fig. 3)
Figura 3 ： Vistas parciais de transplantes gratuítos adoitan proporcionarse
Danos óseos
I. Dirección da liña de fractura
Transverso: patrón de carga dunha fractura transversal causada pola tensión
Oblicuamente: modo de carga dunha presión debido a unha fractura en diagonal
Espiral: patrón de carga dunha fractura de torsión debido a unha fractura en espiral
II.fracturas
Clasificación segundo fracturas, tipos de fractura, etc. (Fig. 4)
As fracturas comminadas son fracturas con 3 ou máis fragmentos de ósos vivos, normalmente resultantes dunha lesión de alta enerxía.
Fractura patolóxica Fractura Fractura A fractura prodúcese na área de deterioración ósea da enfermidade anterior, incluíndo: tumor óseo primario, metástases óseas, osteoporose, enfermidade ósea metabólica, etc.
As fracturas incompletas non rompen en anacos de óso separados
Fracturas segmentarias con fragmentos de fractura distal, media e proximal. O segmento medio está afectado polo subministro de sangue, normalmente como consecuencia dunha lesión de alta enerxía, con desprendemento de tecidos brandos do óso, causando problemas coa curación ósea.
Fracturas con defectos óseos, fracturas abertas con fragmentos óseos ou fracturas de trauma-inactivas que deben ser despexadas ou fracturas graves comminutadas que resultan en defectos óseos.
As fracturas con fragmentos de óso de bolboreta son similares ás fracturas segmentarias, xa que non implican toda a sección transversal do óso e normalmente son o resultado de dobrar a violencia.
As fracturas de estrés son causadas por cargas repetidas e adoitan ocorrer no calcano e na tibia.
As fracturas de avulsión provocan unha fractura do punto de inserción do óso cando se estira un tendón ou un ligamento.
As fracturas de compresión son fracturas nas que os fragmentos óseos son espremidos, normalmente por cargas axiais.
Figura 4: Clasificación das fracturas
Iii.factores que inflúen na curación da fractura
Factores biolóxicos: idade, enfermidade ósea metabólica, enfermidade subxacente, nivel funcional, estado nutricional, función neurolóxica, danos vasculares, hormonas, factores de crecemento, estado de saúde da cápsula de tecidos brandos, grao de esterilidade (fractura aberta), fumar, medicamento, patoloxía local, nivel de enerxía traumática, tipo de óso, grao óseo, factores mecánicos, grao de ficheiro de tecido bregado, postabilidade, tipo de ósos, ósos, grao óseo, grao de tecido suave, de tecido británico, un tecido británico, o tecido británico, o tecido británico, o tecido británico, o tecido británico, o tecido británico, o tecido británico, o tecido británico, o tecido británico, o tecido británico, o tecido británico, o tecido británico, o tecido do tecido do tecido do tecido do tecido do tecido do tecido do tecido do tecido do tecidos enerxía traumática, grao de defecto óseo.
Iv. Modalidades do tratamento
O tratamento non cirúrxico está indicado para pacientes con lesións de baixa enerxía ou que son inoperables debido a factores sistémicos ou locais.
Redución: tracción ao longo do eixe longo da extremidade, separación da fractura.
Fixación de brazos nos dous extremos da fractura de novo: fixación do óso reducido mediante fixación externa, incluída a técnica de fixación de tres puntos.
Técnica de fixación de compresión continua de óso tubular Tracción: un xeito de redución, incluída a tracción da pel, a tracción ósea.
Tratamento cirúrxico
(1) A fixación externa é adecuada para fracturas abertas, fracturas pechadas con trauma grave de tecidos brandos e fracturas acompañadas de infección (Fig. 5)
Figura 5: Procedemento de fixación externa
(2) A fixación interna é aplicable a outro tipo de fracturas e segue o principio AO (táboa 1)
Táboa 1: Evolución de AO na terapia de fractura
Os fragmentos de interfractura requiren unha fixación de compresión, incluíndo compresión estática (parafusos de compresión), compresión dinámica (uñas intramedulares sen bloqueo), salpicadura (deslizando entre o obxecto interno e o óso) e a fixación de pontes (material interno que abarca a área comminada)
(4) Redución indirecta:
A tecnoloxía de tracción está implementada na área comentada por fractura para reducir o fragmento mediante a tensión do tecido brando, e a forza de tracción deriva do dispositivo de tracción femoral, fixador externo, dispositivo de tensión conxunta AO ou abridor de láminas.
V.Stagining of Treating
Segundo o proceso bioquímico de curación de fracturas, divídese en catro etapas (táboa 2). Ao mesmo tempo, combinado co proceso bioquímico, o tratamento da fractura divídese en tres etapas, o que promove a realización do proceso bioquímico e a curación da fractura (Fig. 6).
Táboa 2: Curso de vida de curación de fracturas
Figura 6: Esquema esquemático da curación de fracturas en ratos
Fase inflamatoria
A hemorragia do sitio da fractura e os tecidos brandos circundantes forma un hematoma, o tecido fibrovascular fórmase no extremo fracturado e os osteoblastos e fibroblastos comezan a proliferar.
Tempo de inactividade
A resposta orixinal do callo prodúcese dentro de 2 semanas, coa formación dun esqueleto de cartilaxe seguido da formación dun callo mediante osificación endocondral, e todas as formas específicas de curación de fracturas están relacionadas coa modalidade de tratamento.
Restre
Durante o proceso de reparación, o óso trenzado formado é substituído polo óso lamelar, e a cavidade medular recanalízase para marcar a conclusión da reparación da fractura.
Complicación
A unión atrasada maniféstase principalmente pola fractura que non se cura no prazo previsto, pero aínda ten algunha actividade biolóxica, e as razóns para a unión atrasada son variadas, que están relacionadas cos factores que afectan a curación da fractura.
A non unión maniféstase como fractura sen evidencias de curación clínica ou radiolóxica, e as principais realizacións son:
(1) Non unión atrófica por non vascularización e falta de capacidade biolóxica de curar, normalmente manifestada como estenosis do extremo roto do óso e sen vasos sanguíneos, e o proceso de tratamento require estimulación da actividade biolóxica local (enxerto óseo ou resección cortical ósea e transporte óseo).
(2) A non unión hipertrófica ten vascularización de transición e capacidade biolóxica, pero carece de estabilidade mecánica, que normalmente se manifesta como exceso do extremo roto da fractura, e o tratamento necesita aumentar a estabilidade mecánica (placa ósea e fixación de parafusos).
(3) O non sindical distrofico ten un subministro de sangue suficiente, pero case non hai formación de callos, e a redución da fractura debe ser re-rendemento debido ao desprazamento e redución insuficientes do extremo roto da fractura.
(4) Para a non unión infecciosa con infección crónica, o tratamento debe eliminar primeiro o foco da infección e, a continuación, promover a curación da fractura. Infección ósea Osteomielite é unha enfermidade de infección ósea e ósea, que pode ser unha infección directa de feridas de feridas abertas ou infección patóxena a través de rutas transmitidas por sangue, e é necesario identificar os microorganismos e patóxenos infectados antes do tratamento.
A síndrome da dor rexional complexa caracterízase por dor, hiperestesia, alerxias ás extremidades, fluxo sanguíneo local irregular, sudoración e edema, incluíndo anormalidades do sistema nervioso autónomo. Normalmente ocorre despois do trauma e da cirurxía, e detéctase e trátase precozmente, con bloque de nervios simpáticos se é necesario.
• A osificación heterotópica (HO) é común despois do trauma ou a cirurxía, e é máis común no cóbado, cadeira e coxa e os bisfosfonatos orais poden inhibir a mineralización ósea despois do inicio sintomático.
• A presión no compartimento periofísico aumenta ata un certo nivel, deteriorando a perfusión interna.
• A lesión neurovascular ten diferentes causas de lesión neurovascular debido a diferentes lugares anatómicos.
• A necrose avascular prodúcese en áreas de subministro de sangue insuficiente, concretamente, consulte a lesión e a situación anatómica, etc., e ocorre un dano irreversible.
Tempo de publicación: decembro do 31-2024
