Os erros do paciente cirúrxico e do sitio son graves e prevenibles. Segundo a Comisión Mixta de Acreditación de Organizacións Sanitarias, estes erros pódense cometer ata o 41% das cirurxías ortopédicas/pediátricas. Para a cirurxía da columna, un erro do sitio cirúrxico ocorre cando un segmento vertebral ou lateralización é incorrecta. Ademais de non abordar os síntomas e a patoloxía do paciente, os erros segmentarios poden provocar novos problemas médicos, como a dexeneración acelerada do disco ou a inestabilidade da columna vertebral en segmentos asintomáticos ou normais.
Tamén hai problemas legais asociados con erros segmentarios na cirurxía da columna vertebral, e o público, as axencias gobernamentais, os hospitais e as sociedades de cirurxiáns teñen tolerancia cero para tales erros. Moitas cirurxías da columna vertebral, como a discectomía, a fusión, a descompresión por laminectomía e a cifoplastia, realízanse mediante un abordaxe posterior e é importante un posicionamento adecuado. A pesar da tecnoloxía de imaxe actual, aínda se producen erros segmentarios, con taxas de incidencia que oscilan entre o 0,032 % e o 15 % na literatura. Non hai ningunha conclusión sobre cal é o método de localización máis preciso.
Os estudosos do Departamento de Cirurxía Ortopédica da Mount Sinai School of Medicine, Estados Unidos, realizaron un estudo de cuestionario en liña que suxire que a gran maioría dos cirurxiáns de columna usan só algúns métodos de localización e que a clarificación das causas habituais do erro pode ser eficaz para reducindo os erros segmentarios cirúrxicos, nun artigo publicado en maio de 2014 en Spine J. O estudo realizouse mediante un cuestionario enviado por correo electrónico. O estudo realizouse mediante unha ligazón enviada por correo electrónico a un cuestionario enviado aos membros da North American Spine Society (incluíndo cirurxiáns ortopédicos e neurocirurxiáns). O cuestionario foi enviado só unha vez, tal e como recomenda a North American Spine Society. Recibírono un total de 2338 médicos, 532 abriron a ligazón e 173 (taxa de resposta do 7,4%) completaron o cuestionario. O setenta e dous por cento dos que completaron eran cirurxiáns ortopédicos, o 28% eran neurocirurxiáns e o 73% eran médicos de columna en formación.
O cuestionario constaba dun total de 8 preguntas (Fig. 1) que abarcaban os métodos de localización máis utilizados (tanto fitos anatómicos como localización de imaxes), a incidencia de erros segmentarios cirúrxicos e a asociación entre métodos de localización e erros segmentarios. O cuestionario non foi probado ou validado piloto. O cuestionario permite varias opcións de resposta.
Figura 1 Oito preguntas do cuestionario. Os resultados mostraron que a fluoroscopia intraoperatoria foi o método de localización máis utilizado para a cirurxía da columna posterior torácica e lumbar (89% e 86%, respectivamente), seguido das radiografías (54% e 58%, respectivamente). 76 médicos optaron por utilizar unha combinación de ambos os métodos para a localización. As apófisis espinosas e os correspondentes pedículos foron os puntos de referencia anatómicos máis utilizados para a cirurxía da columna torácica e lumbar (67% e 59%), seguidos das apófisis espinosas (49% e 52%) (fig. 2). O 68% dos médicos admitiu que cometeron erros de localización segmentaria na súa práctica, algúns dos cales foron corrixidos intraoperatoriamente (fig. 3).
Fig. 2 Métodos de localización de puntos de referencia anatómicos e de imaxe empregados.
Fig. 3 Corrección médica e intraoperatoria dos erros do segmento cirúrxico.
Para os erros de localización, o 56% destes médicos utilizaron radiografías preoperatorias e o 44% fluoroscopia intraoperatoria. Os motivos habituais dos erros de posicionamento preoperatorio foron a falla de visualización dun punto de referencia coñecido (por exemplo, a columna vertebral sacra non se incluíu na resonancia magnética), as variacións anatómicas (vértebras lumbares desprazadas ou costelas de 13 raíces) e as ambigüidades segmentarias debido ao físico do paciente. condición (visualización de raios X subóptima). As causas comúns de erros de posicionamento intraoperatorios inclúen a comunicación inadecuada co fluoroscopista, o fallo de reposicionamento despois do posicionamento (movemento da agulla de posicionamento despois da fluoroscopia) e puntos de referencia incorrectos durante o posicionamento (lumbar 3/4 das costelas cara abaixo) (Figura 4).
Fig. 4 Razóns dos erros de localización preoperatorios e intraoperatorios.
Os resultados anteriores mostran que aínda que hai moitos métodos de localización, a gran maioría dos cirurxiáns usa só algúns deles. Aínda que os erros segmentarios cirúrxicos son raros, o ideal é que non estean. Non hai un xeito estándar de eliminar estes erros; con todo, tomar o tempo para realizar o posicionamento e identificar as causas habituais dos erros de posicionamento pode axudar a reducir a incidencia de erros segmentarios cirúrxicos na columna toracolumbar.
Hora de publicación: 24-Xul-2024
