Os erros cirúrxicos e do sitio son graves e evitables. Segundo a Comisión Mixta de Acreditación de Organizacións de Asistencia sanitaria, pódense cometer tales erros en ata o 41% das cirurxías ortopédicas/pediátricas. Para a cirurxía da columna vertebral, un erro do sitio cirúrxico prodúcese cando un segmento vertebral ou lateralización é incorrecto. Ademais de non abordar os síntomas e a patoloxía do paciente, os erros segmentarios poden levar a novos problemas médicos como a dexeneración acelerada do disco ou a inestabilidade da columna vertebral en segmentos doutro xeito asintomáticos ou normais.
Tamén hai cuestións legais asociadas a erros segmentarios na cirurxía da columna vertebral e o público, as axencias gobernamentais, os hospitais e as sociedades de cirurxiáns teñen tolerancia cero por tales erros. Realízanse moitas cirurxías da columna vertebral, como a discectomía, a fusión, a descompresión da laminectomía e a cifoplastia, empregando un enfoque posterior, e o posicionamento adecuado é importante. A pesar da tecnoloxía de imaxe actual, aínda se producen erros segmentarios, con taxas de incidencia que oscilan entre o 0,032% e o 15% informados na literatura. Non hai conclusión sobre que método de localización é máis preciso.
Os estudosos do Departamento de Cirurxía Ortopédica na Mount Sinai School of Medicine, Estados Unidos, realizaron un estudo de cuestionario en liña suxerindo que a gran maioría dos cirurxiáns da columna vertebral usan só algúns métodos de localización e que a aclaración das causas habituais do erro poden ser efectiva na redución de erros segmentarios cirúrxicos, nun artigo publicado en maio de 2014 en Spine J. O estudo foi realizado por un correo electrónico. O estudo realizouse mediante unha ligazón por correo electrónico a un cuestionario enviado a membros da North American Spine Society (incluídos cirurxiáns e neurocirurxios ortopédicos). O cuestionario foi enviado só unha vez, como recomendou a North American Spine Society. Un total de 2338 médicos recibiron, 532 abriron a ligazón e 173 (taxa de resposta do 7,4%) completaron o cuestionario. O setenta e dous por cento dos completadores eran cirurxiáns ortopédicos, o 28% foron neurocirujanos e o 73% eran médicos de columna vertebral na formación.
O cuestionario consistiu nun total de 8 preguntas (Fig. 1) que cubrían os métodos de localización máis empregados (tanto fitos anatómicos como a localización de imaxes), a incidencia de erros segmentarios cirúrxicos e a asociación entre métodos de localización e erros segmentarios. O cuestionario non foi probado nin validado piloto. O cuestionario permite múltiples opcións de resposta.
Figura 1 Oito preguntas do cuestionario. Os resultados demostraron que a fluoroscopia intraoperatoria foi o método de localización máis usado para a cirurxía torácica e lumbar posterior (89% e 86%, respectivamente), seguido de radiografías (54% e 58%, respectivamente). 76 Os médicos optaron por usar unha combinación de ambos métodos para a localización. Os procesos espinosos e os pedículos correspondentes foron os fitos anatómicos máis empregados para a cirurxía torácica e lumbar da columna vertebral (67% e 59%), seguido dos procesos espinosos (49% e 52%) (Fig. 2). O 68% dos médicos admitiu que cometeron erros de localización segmentaria na súa práctica, algúns dos cales foron corrixidos intraoperatoriamente (Fig. 3).
Fig. 2 Imaxe e métodos de localización anatómica de referencia empregados.
Fig. 3 Médico e corrección intraoperatoria de erros do segmento cirúrxico.
Para erros de localización, o 56% destes médicos utilizaron radiografías preoperatorias e o 44% usou fluoroscopia intraoperatoria. As razóns habituais para os erros de posicionamento preoperatorio foron a falla de visualizar un punto de referencia coñecido (por exemplo, a columna vertebral sacral non se incluíu na resonancia magnética), variacións anatómicas (vértebras desprazadas lumbares ou costelas de 13 raíces) e ambiguidades segmentarias debido á condición física do paciente (pantalla de Ray Suboptimal). As causas comúns dos erros de posicionamento intraoperatorio inclúen unha comunicación inadecuada co fluoroscopista, a falla de reposicionamento despois do posicionamento (movemento da agulla de posicionamento despois da fluoroscopia) e puntos de referencia incorrectos durante o posicionamento (lumbar 3/4 das costelas) (figura 4).
Fig. 4 Razóns para erros de localización preoperatoria e intraoperatoria.
Os resultados anteriores mostran que, aínda que hai moitos métodos de localización, a gran maioría dos cirurxiáns usan só algúns deles. Aínda que os erros segmentarios cirúrxicos son raros, idealmente están ausentes. Non hai xeito estándar de eliminar estes erros; Non obstante, tomar un tempo para realizar a posicionamento e identificar as causas habituais dos erros de posicionamento pode axudar a reducir a incidencia de erros segmentarios cirúrxicos na columna vertebral toracolumbar.
Tempo de publicación: xul-24-2024
