As fracturas de nocello son un dos tipos de fracturas máis comúns na práctica clínica. Agás algunhas lesións de rotación de grao I/II e lesións por abdución, a maioría das fracturas de nocello adoitan implicar o maléolo lateral. As fracturas de maléolo lateral de tipo A/B de Weber normalmente dan lugar a unha sindesmose tibioperonea distal estable e poden conseguir unha boa redución coa visualización directa de distal a proximal. Pola contra, as fracturas do maléolo lateral tipo C implican inestabilidade no maléolo lateral en tres eixes debido á lesión tibiofibular distal, o que pode provocar seis tipos de desprazamento: acurtamento/alargamento, ensanche/estreitamento do espazo tibioperoneo distal, desprazamento anterior/posterior. no plano saxital, inclinación medial/lateral no plano coronal, desprazamento rotacional e combinacións destes cinco tipos de lesións.
Numerosos estudos anteriores demostraron que o acurtamento/alargamento pode ser avaliado mediante a avaliación do signo Dime, a liña de Stenton e o ángulo de separación tibial, entre outros. O desprazamento nos planos coronal e saxital pódese avaliar ben mediante vistas fluoroscópicas frontal e lateral; con todo, o desprazamento rotacional é o máis difícil de avaliar intraoperatoriamente.
A dificultade para avaliar o desprazamento rotacional é particularmente evidente na redución do peroné ao inserir o parafuso tibiofibular distal. A maioría da literatura indica que despois da inserción do parafuso tibiofibular distal, hai un 25-50% de aparición de mala redución, o que resulta na unión mal e na fixación de deformidades fibulares. Algúns estudosos propuxeron usar avaliacións rutineiras de TC intraoperatorias, pero isto pode ser un reto de implementar na práctica. Para abordar este problema, en 2019, o equipo do profesor Zhang Shimin do Hospital Yangpu afiliado á Universidade de Tongji publicou un artigo na revista ortopédica internacional *Injury*, propoñendo unha técnica para avaliar se se corrixiu a rotación lateral do maléolo mediante radiografías intraoperatorias. A literatura indica unha eficacia clínica significativa deste método.
A base teórica deste método é que na vista fluoroscópica do nocello, a cortiza da parede lateral da fosa maleolar lateral mostra unha sombra clara, vertical e densa, paralela ás cortizas medial e lateral do maléolo lateral, e situada no tercio medio ao exterior da liña que une as cortezas medial e lateral do maléolo lateral.
Ilustración da vista fluoroscópica do nocello que mostra a relación posicional entre a cortiza da parede lateral da fosa maleolar lateral (liña b) e as cortizas medial e lateral do maléolo lateral (liñas a e c). Normalmente, a liña b está situada na liña exterior dun terzo entre as liñas a e c.
A posición normal do maléolo lateral, a rotación externa e a rotación interna poden producir diferentes aparencias de imaxe na vista fluoroscópica:
- Maléolo lateral rotado en posición normal**: Contorno do maléolo lateral normal cunha sombra cortical na parede lateral da fosa maleolar lateral, situado na liña externa dun terzo das cortezas medial e lateral do maléolo lateral.
-Deformidade da rotación externa do maléolo lateral**: o contorno do maléolo lateral aparece "de follas afiadas", a sombra cortical da fosa maleolar lateral desaparece, o espazo tibioperoneo distal estréitase, a liña de Shenton faise descontinua e dispersa.
-Deformidade da rotación interna do maléolo lateral**: o contorno do maléolo lateral aparece "en forma de culler", a sombra cortical da fosa maleolar lateral desaparece e o espazo tibioperoneo distal ensánchase.
O equipo incluíu 56 pacientes con fracturas maleolares laterales tipo C combinadas con lesións da sindesmose tibiofibular distal e utilizou o método de avaliación mencionado anteriormente. Os reexámenes postoperatorios de TC mostraron que 44 pacientes lograron unha redución anatómica sen deformidades rotacionais, mentres que 12 pacientes experimentaron deformidade rotacional leve (menos de 5 °), con 7 casos de rotación interna e 5 casos de rotación externa. Non se produciron casos de deformidades de rotación externa moderadas (5-10°) ou graves (maiores de 10°).
Estudos anteriores indicaron que a avaliación da redución da fractura maleolar lateral pode basearse nos tres parámetros principais de Weber: equidistancia paralela entre as superficies da articulación tibial e astragalina, continuidade da liña de Shenton e signo de Dime.
A redución deficiente do maléolo lateral é un problema moi común na práctica clínica. Aínda que se presta a atención adecuada á restauración da lonxitude, débese dar igual importancia á corrección da rotación. Como articulación que soporta peso, calquera redución do nocello pode ter efectos catastróficos na súa función. Crese que a técnica fluoroscópica intraoperatoria proposta polo profesor Zhang Shimin pode axudar a conseguir unha redución precisa das fracturas maleolares laterales tipo C. Esta técnica serve como unha valiosa referencia para os médicos de primeira liña.
Hora de publicación: maio-06-2024
