Fractura transversal con lixeira ou sen comisión: no caso dunha fractura do óso metacarpal (pescozo ou diáfise), restablecido por tracción manual. A falange proximal é máxima flexionada para expoñer a cabeza do metacarpal. Realízase unha incisión transversal de 0,5-1 cm e o tendón extensor retráctase lonxitudinalmente na liña media. Baixo unha orientación fluoroscópica, inserimos un fío guía de 1,0 mm ao longo do eixe lonxitudinal do pulso. A punta do hietra foi contundente para evitar a penetración cortical e facilitar o deslizamento dentro do canal medular. Despois de que a posición de guía de guía se determinase fluoroscópicamente, a placa ósea subcondral foi reaminada usando só unha broca oca. A lonxitude adecuada do parafuso calculouse a partir de imaxes preoperatorias. Na maioría das fracturas metacarpales, coa excepción do quinto metacarpal, empregamos un parafuso de 3,0 mm de diámetro. Utilizamos parafusos sen cabeza de cabeza (Little Bone Innovations, Morrisville, PA). A lonxitude máxima dun parafuso de 3,0 mm é de 40 mm. Isto é menor que a lonxitude media do óso metacarpal (aproximadamente 6,0 cm), pero o suficientemente longo como para enganchar os fíos na medula para obter unha fixación segura do parafuso. O diámetro da cavidade medular do quinto metacarpal adoita ser grande, e aquí empregamos un parafuso de 4,0 mm cun diámetro máximo de ata 50 mm. Ao final do procedemento, aseguramos que o fío caudal estea completamente enterrado debaixo da liña de cartilaxe. Pola contra, é importante evitar implantar a prótese demasiado profundamente, especialmente no caso das fracturas do pescozo.
Fig. 14 En a, a fractura típica do pescozo non se comete e a cabeza require unha profundidade mínima xa que a córtex B será comprimida
O enfoque cirúrxico para unha fractura transversal da falange proximal foi similar (Fig. 15). Fixemos unha incisión transversal de 0,5 cm na cabeza da falange proximal mentres flexionaba máximamente a articulación interfalangea proximal. Os tendóns foron separados e retirados lonxitudinalmente para expoñer a cabeza da falange proximal. Para a maioría das fracturas da falange proximal, empregamos un parafuso de 2,5 mm, pero para as falangas máis grandes empregamos un parafuso de 3,0 mm. A lonxitude máxima do CHS de 2,5 mM usado actualmente é de 30 mm. Coidamos non tender os parafusos. Dado que os parafusos se auto-perforación e auto-tapóns, poden penetrar na base da falange cunha mínima resistencia. Utilizouse unha técnica similar para fracturas falangeais de mediofalangeal, coa incisión que comezou na cabeza da falange de mediofalangeal para permitir a colocación retrógrada dos parafusos.
Fig. 15 Vista intraoperatoria dunha caixa de falange transversal. Aa de 1 mm de guía foi colocada a través dunha pequena incisión transversal ao longo do eixe lonxitudinal da falange proximal. O widewire colocouse para permitir o axuste fino da cabeza e a corrección de calquera rotación. Debido á forma particular das falangas, a compresión pode producir a separación da córtex metacarpal. (O mesmo paciente que na figura 8)
Fracturas comminadas: a compresión non compatible durante a inserción do CHS pode levar a acurtar os metacarpales e as falangas (Fig. 16). Polo tanto, a pesar de que o uso do CHS está en principio prohibido en tales casos, atopamos unha solución aos dous escenarios máis comúns aos que nos enfrontamos.
Figura 16 AC Se a fractura non é apoiada corticamente, o endurecemento dos parafusos producirá un colapso da fractura a pesar da redución completa. D Exemplos típicos da serie dos autores correspondentes a casos de acurtado máximo (5 mM). A liña vermella corresponde á liña metacarpal.
Para fracturas submetacarpales, empregamos unha técnica modificada baseada no concepto arquitectónico de cría (é dicir, elementos estruturais empregados para apoiar ou reforzar un cadro resistindo a compresión lonxitudinal e así o apoiando). Ao formar unha forma de Y con dous parafusos, a cabeza do metacarpal non colapsa; Nomeamos isto como a formación en forma de Y. Como no método anterior, insírese un fío de guía lonxitudinal de 1,0 mm cunha punta contundente. Mentres mantén a lonxitude correcta do metacarpal, insírese outro fío guía, pero nun ángulo para o primeiro fío de guía, formando así unha estrutura triangular. Ambas as guías ampliáronse mediante un contrapato guiado para ampliar a medula. Para parafusos axiais e oblicuos, normalmente usamos parafusos de 3,0 mm e 2,5 mm de diámetro, respectivamente. O parafuso axial insírese primeiro ata que o fío caudal estea a nivel coa cartilaxe. A continuación, insírese un parafuso compensado de lonxitude adecuada. Dado que non hai espazo suficiente no canal medular para dous parafusos, a lonxitude dos parafusos oblicuos debe calcularse coidadosamente, e os parafusos axiais só deben unirse aos parafusos axiais unha vez que estean suficientemente enterrados na cabeza metacarpal para asegurar unha estabilidade adecuada sen sobresaír. O primeiro parafuso é avanzado cara adiante ata que estea completamente enterrado. Isto evita o acurtamento axial do metacarpal e do colapso da cabeza, que se pode evitar por parafusos oblicuos. Realizamos exames fluoroscópicos frecuentes para garantir que o colapso non se produza e que os parafusos están entrelazados dentro do canal medular (Fig. 17).
Figura 17 Tecnoloxía AC Y-Bracket
Cando a comisión afectou a córtex dorsal na base da falange proximal, deseñamos un método modificado; Nomeámolo de brazalete axial porque o parafuso actúa como feixe dentro da falange. Despois de restablecer a falange proximal, o fío da guía axial introduciuse no canal medular o máis dorsalmente posible. A continuación, insírese un CHS lixeiramente máis curto que a lonxitude total da falange (2,5 ou 3,0 mm) ata que o seu extremo anterior se atopa coa placa subcondral na base da falange. Neste momento, os fíos caudais do parafuso están bloqueados no canal medular, actuando así como soporte interno e mantendo a base da falange. Son necesarios múltiples exames fluoroscópicos para evitar a penetración das articulacións (Figura 18). Dependendo do patrón de fractura, poden ser necesarios outros parafusos ou combinacións de dispositivos de fixación interna (Figura 19).
Figura 19: Diferentes métodos de fixación en pacientes con lesións de esmagamento. Fractura submetacarpal grave comminada do dedo anel con dislocación composta da base do dedo medio (frecha amarela apuntando á zona da fractura comminada) .b estándar de 3,0 mm chs do dedo índice, 3,0 mm parentesis do dedo medio. Utilizáronse solapas gratuítas para a cobertura de tecidos brandos. Radiografías aos 4 meses. O óso metacarpal do dedo pequeno curado. Algunhas escordas óseas formadas noutros lugares, indicando a curación de fracturas secundarias.d un ano despois do accidente, eliminouse a solapa; Aínda que asintomático, eliminouse un parafuso do metacarpal do dedo anel por mor da sospeita penetración intra-articular. Obtivéronse bos resultados (≥240 ° TAM) en cada dedo na última visita. Os cambios na articulación metacarpofalangea do dedo medio foron evidentes aos 18 meses.
Fig. os puntos de entrada dos parafusos basais)
Fig. 21 Radiografías posteriores ortostáticas e laterais do paciente A. As tres fracturas transversais do paciente (nas frechas) foron tratadas con parafusos canulados de 2,5 mm. Non se evidentes cambios significativos nas articulacións interfalangeais despois de 2 anos
Tempo de publicación: 18 de setembro de 2024
