As lesións de nocello son unha lesión deportiva común que se produce en aproximadamente o 25 % das lesións musculoesqueléticas, sendo as lesións do ligamento colateral lateral (LCL) as máis comúns. Se a afección grave non se trata a tempo, é doado provocar escordaduras repetidas, e os casos máis graves afectarán a función da articulación do nocello. Polo tanto, é de grande importancia diagnosticar e tratar as lesións dos pacientes nunha fase temperá. Este artigo centrarase nas habilidades diagnósticas das lesións do ligamento colateral lateral da articulación do nocello para axudar aos médicos a mellorar a precisión do diagnóstico.
I. Anatomía
Ligamento astragalofibular anterior (ATA): aplanado, fusionado á cápsula lateral, comezando anterior ao peroné e remata anterior ao corpo do astrágalo.
Ligamento calcáneo-peroneo (LCF): ten forma de cordón, orixínase no bordo anterior do maléolo lateral distal e remata no calcáneo.
Ligamento astragalo-peroneo posterior (PTFL): orixínase na superficie medial do maléolo lateral e remata por detrás do astrágalo medial.
A ATFL por si soa representou arredor do 80 % das lesións, mentres que a ATFL combinada coas lesións de CFL representou arredor do 20 %.
Diagrama esquemático e diagrama anatómico do ligamento colateral lateral da articulación do tornozelo
II. Mecanismo da lesión
Lesións en supinación: ligamento astragalofibular anterior
lesión en varo do ligamento calcáneofibular: ligamento calcáneofibular
III. Clasificación das lesións
Grao I: distensión ligamentaria, sen rotura ligamentaria visible, raramente inchazo ou sensibilidade á palpación e sen signos de perda de función;
Grao II: rotura macroscópica parcial do ligamento, dor, inchazo e sensibilidade moderadas e alteración leve da función articular;
Grao III: o ligamento está completamente roto e perde a súa integridade, acompañado de inchazo, sangrado e sensibilidade importantes, así como dunha marcada perda de función e manifestacións de inestabilidade articular.
IV. Exame clínico Proba do caixón frontal
O paciente séntase co xeonllo flexionado e o extremo da pantorrilla colgando, e o examinador suxeita a tibia no seu lugar cunha man e empurra o pé cara adiante, detrás do calcañar, coa outra.
Alternativamente, o paciente está en decúbito supino ou sentado co xeonllo flexionado a un ángulo de 60 a 90 graos, o talón fixo no chan e o examinador aplicando presión posterior sobre a tibia distal.
Un resultado positivo predí a rotura do ligamento astragalino-peroneo-facial anterior.
Proba de tensión de inversión
Inmobilizouse o nocello proximal e aplicouse tensión en varo ao nocello distal para avaliar o ángulo de inclinación do astrágalo.
En comparación co lado contralateral, >5° é sospeitosamente positivo e >10° é positivo; ou unilateral >15° é positivo.
Un predictor positivo de rotura do ligamento calcáneofibular.
Probas de imaxe
Radiografías de lesións deportivas comúns de nocello
As radiografías son negativas, pero a resonancia magnética mostra roturas dos ligamentos astragalofibular anterior e calcáneofibular.
Vantaxes: a radiografía é a primeira opción para o exame, xa que é económica e sinxela; a extensión da lesión avalíase avaliando o grao de inclinación do astrágalo. Desvantaxes: mala visualización dos tecidos brandos, especialmente das estruturas ligamentosas que son importantes para manter a estabilidade da articulación.
resonancia magnética
Fig. 1 A posición oblicua de 20° mostrou o mellor ligamento astragalofibular anterior (ATFL); Fig. 2 Liña azimutal da exploración ATFL
As imaxes de resonancia magnética de diferentes lesións do ligamento astragaloxeno anterior mostraron que: (A) engrosamento e edema do ligamento astragaloxeno anterior; (B) rotura do ligamento astragaloxeno anterior; (C) rotura do ligamento astragaloxeno anterior; (D) lesión do ligamento astragaloxeno anterior con fractura por avulsión.
Fig. 3 A posición oblicua de -15° mostrou o mellor ligamento calcáneofibular (LCF);
Fig. 4. Acimut de dixitalización CFL
Rotura aguda e completa do ligamento calcáneofibular
Figura 5: A vista coronal mostra o mellor ligamento astragalofibular posterior (PTFL);
Fig. 6 Acimut de exploración PTFL
Rotura parcial do ligamento astragalofibular posterior
Clasificación do diagnóstico:
Clase I: Sen danos;
Grao II: contusión ligamentaria, boa continuidade da textura, engrosamento dos ligamentos, hipoecoxenicidade, edema dos tecidos circundantes;
Grao III: morfoloxía ligamentaria incompleta, adelgazamento ou interrupción parcial da continuidade da textura, engrosamento dos ligamentos e aumento da sinalización;
Grao IV: interrupción completa da continuidade dos ligamentos, que pode ir acompañada de fracturas por avulsión, engrosamento dos ligamentos e aumento do sinal local ou difuso.
Vantaxes: Alta resolución para tecidos brandos, observación clara dos tipos de lesións de ligamentos; Pode mostrar danos na cartilaxe, contusións óseas e o estado xeral da lesión composta.
Desvantaxes: Non é posible determinar con precisión se as fracturas e os danos na cartilaxe articular están interrompidos; Debido á complexidade do ligamento do nocello, a eficiencia da exploración non é alta; Caro e lento.
Ultrasóns de alta frecuencia
Figura 1a: Lesión do ligamento astragaloxano-fibular anterior, rotura parcial; Figura 1b: O ligamento astragaloxano-fibular anterior está completamente roto, o muñón está engrosado e obsérvase un gran derrame no espazo lateral anterior.
Figura 2a: Lesión do ligamento calcáneo-fibular, rotura parcial; Figura 2b: Lesión do ligamento calcáneo-fibular, rotura completa
Figura 3a: Ligamento talagrofibular anterior normal: imaxe ecográfica que mostra unha estrutura hipoecoica uniforme en forma de triángulo invertido; Figura 3b: Ligamento calcáneofibular normal: estrutura filamentosa moderadamente ecoxénica e densa na imaxe ecográfica.
Figura 4a: Rotura parcial do ligamento talofibular anterior na imaxe ecográfica; Figura 4b: Rotura completa do ligamento calcáneofibular na imaxe ecográfica
Clasificación do diagnóstico:
contusión: as imaxes acústicas mostran unha estrutura intacta, ligamentos engrosados e inchados; rotura parcial: hai inchazo no ligamento, hai unha rotura persistente dalgunhas fibras ou as fibras están localmente adelgazadas. As exploracións dinámicas mostraron que a tensión do ligamento se debilitou significativamente, que o ligamento se adelgazou e aumentou e que a elasticidade se debilitou no caso de valgo ou varo.
Rotura completa: un ligamento completa e persistentemente interrompido con separación distal, a exploración dinámica suxire que non hai tensión ligamentaria nin un aumento da rotura e, en valgo ou varo, o ligamento móvese cara ao outro extremo, sen elasticidade e cunha articulación solta.
Vantaxes: baixo custo, fácil de operar, non invasivo; A estrutura sutil de cada capa de tecido subcutáneo móstrase claramente, o que facilita a observación de lesións do tecido musculoesquelético. Exame de sección arbitraria, segundo o cinto de ligamentos para rastrexar todo o proceso do ligamento, aclárase a localización da lesión do ligamento e obsérvanse dinamicamente a tensión do ligamento e os cambios morfolóxicos.
Desvantaxes: menor resolución de tecidos brandos en comparación coa resonancia magnética; depender dun funcionamento técnico profesional.
Comprobación por artroscopia
Vantaxes: Observar directamente as estruturas do maléolo lateral e do retropé (como a articulación astragalina inferior, o ligamento astragalino anterior, o ligamento calcáneofibular, etc.) para avaliar a integridade dos ligamentos e axudar ao cirurxián a determinar o plan cirúrxico.
Desvantaxes: Invasiva, pode causar algunhas complicacións, como danos nos nervios, infeccións, etc. Xeralmente considérase o estándar de ouro para diagnosticar lesións de ligamentos e actualmente úsase principalmente no seu tratamento.
Data de publicación: 29 de setembro de 2024
