"O 10% das fracturas de nocello van acompañadas de lesión da sindesmose tibioperonea distal. Os estudos demostraron que o 52% dos parafusos tibioperoneos distais producen unha redución deficiente da sindesmose. A inserción do parafuso tibioperoneo distal perpendicularmente á superficie da articulación da sindesmose é esencial para evitar a malredución iatroxénica. Segundo o manual AO, recoméndase inserir o parafuso tibioperoneo distal 2 cm ou 3,5 cm por riba da superficie articular tibial distal, nun ángulo de 20-30° co plano horizontal, desde o peroné ata a tibia, co nocello. en posición neutral".
A inserción manual dos parafusos tibiofibulares distais adoita producir desviacións no punto de entrada e na dirección, e actualmente non existe un método preciso para determinar a dirección de inserción destes parafusos. Para abordar este problema, investigadores estranxeiros adoptaron un novo método, o "método da bisectriz".
Usando datos de imaxe de 16 articulacións normais do nocello, creáronse 16 modelos impresos en 3D. A distancias de 2 cm e 3,5 cm sobre a superficie articular tibial, colocáronse dous fíos de Kirschner de 1,6 mm paralelos á superficie articular preto dos bordos anterior e posterior da tibia e do peroné, respectivamente. O ángulo entre os dous fíos de Kirschner foi medido mediante un transportador, e unha broca de 2,7 mm utilizouse para perforar un burato ao longo da liña bisectriz, seguido da inserción dun parafuso de 3,5 mm. Despois da inserción do parafuso, o parafuso foi cortado ao longo da súa lonxitude usando unha serra para avaliar a relación entre a dirección do parafuso e o eixe central da tibia e do peroné.
Os experimentos con mostras indican que hai unha boa consistencia entre o eixe central da tibia e o peroné e a liña bisectriz do ángulo, así como entre o eixe central e a dirección do parafuso.
teoricamente, este método pode colocar eficazmente o parafuso ao longo do eixe central da tibia e do peroné. Non obstante, durante a cirurxía, colocar os fíos de Kirschner preto dos bordos anterior e posterior da tibia e do peroné supón un risco de danar os vasos sanguíneos e os nervios. Ademais, este método non resolve o problema da malredución iatroxénica, xa que o aliñamento tibioperoneo distal non se pode avaliar adecuadamente durante a operación antes da colocación do parafuso.
Hora de publicación: 30-Xul-2024
