By CAHMédico | Sichuan, China
Para os compradores que buscan MOQ baixos e unha gran variedade de produtos, os provedores multiespecialidade ofrecen personalización con MOQ baixo, solucións loxísticas de extremo a extremo e adquisicións multicategoría, respaldadas pola súa rica experiencia na industria e nos servizos e o seu sólido coñecemento das tendencias emerxentes dos produtos.
I. Que é a fixación externa?
Os fixadores externos habituais inclúen férulas de xeso e férulas pequenas. A tracción continua (como a tracción ósea e a tracción cutánea) tamén ten a función de reducir, frear e corrixir as deformidades, e é tamén unha forma de fixación externa. Ademais, a fixación externa con alfinetes, que consiste en perforar os extremos óseos con agullas de aceiro e colocar stents externos, tamén é unha forma de fixación externa. Úsase principalmente para fracturas abertas graves e contusións graves de tecidos brandos, nas que a fixación externa non é posible e a fixación interna cirúrxica é difícil.
Un fixador externo é un dispositivo que se emprega para fixar externamente a extremidade afectada. Mantén a extremidade na posición terapéutica desexada para facilitar a reparación de fracturas e outros tecidos brandos. O propósito dun fixador externo é manter unha determinada posición para facilitar a reparación de fracturas e outros tecidos brandos.
II. Cal é o procedemento para a fixación externa?
A fixación externa é un procedemento ortopédico que se emprega para tratar afeccións óseas como fracturas e luxacións. Aquí tes un resumo conciso:
Redución de fracturas:
A redución implica tracción e rotación manual para corrixir os desprazamentos pélvicos. Para problemas na articulación sacroilíaca, o cirurxián empurra o ilion cara ao pé e a columna vertebral. A tracción ósea realízase inserindo unha agulla no cóndilo femoral. En casos que non son de emerxencia, primeiro úsase a tracción das extremidades inferiores cun peso de 15-20 kg. Despois da redución, aplícase un fixador externo pélvico, cunha tracción de 10 kg durante 4-6 semanas. Para fracturas do anel anterior sen luxación hemipélvica, só se necesita un fixador externo, non tracción das extremidades inferiores.
Punción:
Identificar puntos de referencia óseos como a crista ilíaca e a espiña ilíaca anterosuperior. Insírense fíos de Kirschner por vía percutánea ao longo da parede ilíaca lateral para determinar a inclinación da crista ilíaca. Colócanse pasadores de fixación entre as placas ilíacas interna e externa. Insírense tres fíos de 3 mm nunha fila paralela ao longo de cada crista ilíaca. Realízase unha incisión de 5 mm 2 cm por detrás da espiña ilíaca anterosuperior. Insírense pasadores a metade da crista ilíaca na cavidade medular, cun ángulo de 15°-20° con respecto ao plano saxital, apuntando medialmente e cara abaixo, e fíxanse aproximadamente a 5-6 cm de profundidade.
Data de publicación: 16 de setembro de 2025
