As fracturas metacarpianas falánxicas son fracturas comúns nos traumatismos da man, representando aproximadamente 1/4 dos pacientes con traumatismos da man. Debido á delicada e complexa estrutura da man e á delicada función do movemento, a importancia e a tecnicidade do tratamento das fracturas da man son moito máis complexas que o tratamento doutras fracturas de ósos longos. Garantir a estabilidade da fractura despois da redución é a clave para o tratamento exitoso das fracturas metacarpianas falánxicas. Para restaurar a función da man, as fracturas adoitan requirir unha fixación axeitada. No pasado, utilizábase a miúdo a fixación externa con xeso ou a fixación interna con fío de Kirschner, pero a miúdo non é propicia para un adestramento precoz de rehabilitación articular posoperatoria debido á fixación inexacta ou ao longo tempo de fixación, o que ten un maior impacto na recuperación da función da articulación dos dedos e trae certas dificultades á rehabilitación funcional da man. Os métodos de tratamento modernos utilizan cada vez máis unha fixación interna máis forte, como a fixación con parafuso de microplaca.
Eu.Cales son os principios do tratamento?
Os principios de tratamento para as fracturas metacarpianas e falánxicas da man: redución anatómica, fixación lixeira e firme, actividades temperás e adestramento funcional. Os principios de tratamento para as fracturas intraarticulares e periarticulares da man son os mesmos que os doutras fracturas intraarticulares, que tamén teñen como obxectivo restaurar a anatomía da superficie articular e as actividades funcionais temperás. Ao tratar as fracturas metacarpianas e falánxicas da man, débense facer esforzos para lograr unha redución anatómica e non se debe producir rotación, angulación lateral ou desprazamento angular de >10° cara á cara dorsal da palma da man. Se o extremo da fractura da falanxe metacarpiana rota ou se despraza angularmente lateralmente, cambiará a traxectoria do movemento normal de flexión e extensión do dedo, facendo que se desprace ou caia co dedo adxacente durante a flexión, o que afectará á precisión da función do dedo; e cando o desprazamento angular cara á cara dorsal da palma da man é >10°, a superficie de contacto lisa entre o óso e o tendón destrúese, o que aumenta a resistencia e o rango de movemento de flexión e extensión do tendón, e prodúcese un dano crónico no tendón, o que induce o risco de rotura do tendón.
II.Que materiais se poden escoller para as fracturas metacarpianas?
Existen moitos materiais de fixación interna para fracturas metacarpianas, como arames de Kirschner, parafusos, placas e fixadores externos, entre os cales os arames de Kirschner e as microplacas son os máis empregados. Para as fracturas metacarpianas, a fixación interna con microplacas ten vantaxes obvias sobre a fixación con arame de Kirschner e pódese usar primeiro; para as fracturas da falanxe proximal, as microplacas son xeralmente superiores, pero cando é difícil inserir parafusos para fracturas do segmento distal e da cabeza da falanxe proximal, débese usar unha fixación interna cruzada con arame de Kirschner, que é máis propicia para a recuperación da función do dedo afectado; os arames de Kirschner deben usarse primeiro para o tratamento das fracturas da falanxe media.
- Fío de Kirschner:A fixación interna con fío de Kirschner utilizouse na práctica clínica durante máis de 70 anos e sempre foi o material de fixación interna máis empregado para fracturas metacarpianas e falánxicas. É doado de operar, económico e práctico, e é o método de fixación interna máis clásico. Como a fixación interna máis empregada para o tratamento de fracturas de mans, aínda se usa amplamente. Vantaxes da fixación interna con fío de Kirschner: ① Doado de operar e moi flexible de usar; ② Menos desgarro de tecidos brandos, menos impacto no subministro sanguíneo do extremo da fractura, menos trauma cirúrxico e propicio para a cicatrización da fractura; ③ Fácil de retirar a agulla por segunda vez; ④ Baixo custo e ampla gama de aplicación, axeitado para a maioría das fracturas de mans (como fracturas intraarticulares, fracturas conminutas graves e fracturas falánxicas distais).
2. Microplacas metacarpofalánxicasUnha fixación interna forte das fracturas da man é a base para un adestramento funcional temperán e unha condición necesaria para restaurar unha boa función da man. A tecnoloxía de fixación interna AO require que os extremos da fractura se reposicionen con precisión segundo a estrutura anatómica e que sexan estables en condicións funcionais, o que se coñece comunmente como fixación forte, para permitir un movemento activo temperán. A AO tamén fai fincapé nas operacións cirúrxicas minimamente invasivas, centrándose na protección do subministro sanguíneo. A fixación interna con microplacas para o tratamento de fracturas da man pode lograr resultados satisfactorios en termos de forza, estabilidade dos extremos da fractura e presión entre os extremos da fractura. En termos de recuperación funcional posoperatoria, tempo de curación da fractura e taxa de infección, crese que a eficacia das placas de microtitanio é significativamente mellor que a dos arames de Kirschner. Ademais, dado que o tempo de curación da fractura despois da fixación con placas de microtitanio é significativamente máis curto que o doutros métodos de fixación, é beneficioso para os pacientes retomar a vida normal cedo.
(1) Cales son as vantaxes da fixación interna con microplacas?
① En comparación cos fíos de Kirschner, os materiais dos parafusos de microplacas teñen unha mellor compatibilidade e unha mellor resposta dos tecidos; ② A estabilidade do sistema de fixación placa-parafuso e a presión no extremo da fractura fan que esta se achegue máis á redución anatómica, teña unha fixación máis segura e sexa propicia para a cicatrización da fractura; ③ O exercicio funcional temperán xeralmente permítese despois da fixación con microplacas, o que favorece a recuperación da función da man.
(2) Cal é o método cirúrxico para as microplacas?
A cirurxía realízase normalmente baixo anestesia de bloqueo do plexo braquial e adoita requirirse un torniquete pneumático. Tómase a incisión dorsal das falanxes metacarpianas, córtase a aponeurose dorsal dos dedos ou introdúcese o músculo interóseo e o óso metacarpiano para expoñer os extremos da fractura dos ósos metacarpianos ou falánxicos, retírase o periósteo e redúcese a fractura baixo visión directa. As placas rectas son axeitadas para fracturas transversais do segmento medio e fracturas oblicuas curtas, as placas en T son axeitadas para a fixación da base do metacarpiano e as falanxes, e as placas en T ou as placas en L de 120° e 150° son axeitadas para a fixación de fracturas oblicuas longas e conminutas. A placa xeralmente colócase no lado dorsal do óso para evitar o deslizamento do tendón e o desgaste a longo prazo, o que favorece un adestramento funcional temperán. Débense usar polo menos dous parafusos para fixar os dous extremos da fractura; se non, a estabilidade é deficiente e necesítanse fíos de Kirschner ou parafusos fóra da placa para axudar na fixación e lograr o propósito dunha fixación estable.
3. MiniparafusosOs miniparafusos teñen unha estabilidade similar ás placas de aceiro na fixación de fracturas espirais ou oblicuas longas, pero o rango de desprendimento de tecidos brandos e periósteo é menor que o da fixación con placa de aceiro, o que favorece a protección do subministro sanguíneo e está en liña co concepto de operación minimamente invasiva. Aínda que existen placas de tipo T e de tipo L para fracturas case articulares, a recuperación da función articular despois do seguimento posoperatorio é peor que a das fracturas diafisarias. Os miniparafusos tamén teñen certas vantaxes na fixación de fracturas intraarticulares e periarticulares. Os parafusos atornillados no óso cortical poden soportar unha gran carga de tensión, polo que a fixación é firme e os extremos da fractura pódense comprimir para facer que a superficie da fractura estea en estreito contacto, acurtar o tempo de curación da fractura e facilitar a curación da fractura, como se mostra na Figura 4-18. A fixación interna con miniparafuso de fracturas de mans úsase principalmente para fracturas oblicuas ou espirais da diafisaria e fracturas de avulsión intraarticular de bloques óseos máis grandes. Cómpre sinalar que, ao empregar só miniparafusos para fixar fracturas oblicuas ou espirais do óso diafisario da man, a lonxitude da liña de fractura debe ser polo menos o dobre do diámetro do óso diafisario e, ao fixar bloques de fractura avulsionados na articulación, a anchura do bloque óseo debe ser polo menos 3 veces o diámetro da rosca.
4. Microfixador externo:As fracturas conminutas da falánxia metacarpiana ás veces son difíciles de reducir anatomicamente ou non se poden fixar firmemente internamente mesmo despois dunha incisión cirúrxica debido á destrución do soporte óseo. O fixador externo pode restaurar e manter a lonxitude da fractura conminuta baixo tracción, desempeñando un papel de fixación relativa. Os diferentes fixadores externos da falánxia metacarpiana colócanse en diferentes posicións: a 1ª e a 2ª falanxe metacarpiana colócanse no lado dorsal radial, a 4ª e a 5ª falanxe metacarpiana colócanse no lado dorsal cubital e a 3ª falanxe metacarpiana colócase no lado dorsal radial ou no lado dorsal cubital segundo a situación. Preste atención ao punto de inserción da agulla para evitar danos nos tendóns. As fracturas pechadas pódense reducir mediante radiografías. Cando a redución non é ideal, pódese realizar unha pequena incisión para axudar na redución.
Cales son as vantaxes dos fixadores externos?
① Operación sinxela, pode axustar varios desprazamentos dos extremos das fracturas; ② Pode reducir e corrixir eficazmente as fracturas intraarticulares dos ósos metacarpofalánxicos sen danar a superficie articular e pode distraer a superficie articular para evitar a contractura da cápsula articular e o ligamento colateral; ③ Cando as fracturas conminutas non se poden reducir anatomicamente, pódense combinar cunha fixación interna limitada e o fixador externo pode reducir parcialmente e manter a liña de forza; ④ Permite exercicios funcionais temperáns do dedo afectado na articulación non fixada para evitar a rixidez articular e a osteoporose; ⑤ Pode corrixir eficazmente as fracturas da man sen afectar o tratamento posoperatorio da ferida na man afectada.
Data de publicación: 21 de decembro de 2024
